Pau Casals (Pablo Casals) is een Catalaanse cellist, componist, dirigent, musical en publiek figuur. Albert Einstein zei over hem: "Inderdaad, het was niet de moeite waard om op mijn mening te wachten om Pablo Casals tot de grootste kunstenaar uit te roepen, aangezien de meningen van alle gezaghebbende mensen in dit opzicht unaniem zijn."
Veel beroemde kunstenaars zijn in Spanje geboren. Op muzikaal gebied valt vooral de cellist, een uitmuntende meester van de vorige eeuw, Pau (Pablo) Casals (Casals), op. De volledige naam van de beroemde figuur is Pau Carles Salvador Casals y Defillo.
Het begin van het pad naar de top
Met het werk van Casals is een heel tijdperk in de geschiedenis van de cellokunst geschreven. De virtuoos beïnvloedde andere prestatiegebieden. Zo werd de muzikant een voorbeeld voor violisten en pianisten.
De biografie van de beroemde maestro begon in 1876. Het kind verscheen op 29 december in Wendrell aan de familie van een organist. De vader werd de eerste muziekleraar voor zijn zoon. Vanaf de leeftijd van vijf zong de jongen in het kerkkoor. Hij begon viool en piano te spelen. Op zevenjarige leeftijd kon Pablo toneelstukken van elke complexiteit spelen. Een achtjarig kind trad op tijdens een lokaal concert. Al snel leerde de baby orgel spelen en verving zijn vader tijdens zijn ziekte.
Het hoofd van het gezin geloofde dat muziek niet kon voorzien in het bestaan. Daarom stond hij erop dat zijn zoon een ambacht zou krijgen. Moeder hielp. Samen met haar ging de tiener naar Barcelona, waar hij de muziekschool binnenging in de celloklas. Naast het bespelen van het instrument leerde de jongen contrapunt en harmonie bij Roderéda.
De jonge muzikant heeft zijn uitvoeringstechniek onvermoeibaar verbeterd. Pablo's streven was om zich te bevrijden van de beperkende conventies van de virtuoos. Hij bereikte de flexibiliteit van zijn rechterhand, faciliteerde boogbewegingen, verbeterde vingerzetting, bewegingen van de vingers van zijn linkerhand en hun positie. De muzikant was gebaseerd op natuurlijkheid en eenvoud. De jongen werkte parttime in een café door in een strijktrio te spelen.
Bekentenis
Hij studeerde drie jaar op Pablo's school. De cellist debuteerde in het Teatro Novinki in Barcelona. In 1895 verhuisde hij naar Madrid. De mentor van de jongeman was Thomas Brenton en Jesus de Monasterio. De algemene opvoeding van Pablo werd overgenomen door de Comte de Morphy. Op aandringen van de mecenas ging Casals elke dag naar het Prado Museum om zijn horizon te verbreden. Hij werkte tweeënhalf jaar als cellist in het theaterorkest "Foley Marigny". In Barcelona kreeg de muzikant het aanbod om les te geven op een muziekschool.
Op dat moment vond de eerste tournee door Spanje met een strijkkwartet plaats. In 1898 werd Casals door de koningin in Madrid uitgenodigd in het paleis. Na het concert kreeg de muzikant een cello van Galliano aangeboden. Het jaar daarop ging Pablo naar Parijs om de beroemde dirigent Charles Lamouret te zien. Op 12 november vond het Franse debuut plaats en twee jaar later begon een concerttour.
Van 1905 tot 1913 reisde de muzikant elk jaar naar Rusland om op te treden in concerten van Ziloti. De eerste uitvoering vond plaats in november. De muzikant, onbekend bij het Russische publiek, schokte verfijnde muziekliefhebbers zo erg dat na het einde van zijn concert een staande ovatie begon.
Ziloti introduceerde Casals bij vele beroemde Russische componisten. In 1905 werd het beroemde trio Casals-Thibault-Corto opgericht.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog verbleef de muzikant in Parijs. In 1920 verhuisde hij naar Barcelona, richtte zijn eigen symfonieorkest op, waarmee hij als dirigent optrad. De beroemdste artiesten van de wereld kwamen met hem optreden.
Nieuwe prestaties
Na de val van de Spaanse Republiek verliet Pablo het land. Hij verhuisde naar het zuiden van Frankrijk naar Prades. De cellist gaf lange tijd geen concerten. Pas na de overwinning op het fascisme hervatte de concertactiviteit van de virtuoos. Al snel viel het echter weer stil. Toen gingen de collega's van de artiest zelf naar Prades. De door hen georganiseerde muzikale bijeenkomsten zijn traditioneel geworden.
De cellist verbrak zijn stilzwijgen op 24 oktober 1958. Hij nam deel aan het Internationale Congres gewijd aan de Dag van de Verenigde Naties. In november 1961 was er een toespraak in het Witte Huis van de Amerikaanse president Kennedy. Beide concerten zijn uit bezorgdheid voor de wereld.
De grote figuur was niet betrokken bij het regelen van zijn persoonlijke leven: hij wijdde zich volledig aan de muziek. Op een zeer respectabele leeftijd vond hij echter een gezin. Zijn vrouw was een jonge celliste Marta, een inwoner van Puerto Rico. Ze won een beurs om in Frankrijk te studeren van de grote maestro. Een romance begon tussen getalenteerde muzikanten. Na de romantiek van mei-december vond een officiële ceremonie plaats, die de officieel getalenteerde artiesten man en vrouw maakte. Ondanks het verschil in zes decennia heerste er harmonie in het paar.
De muzikant creëerde het oratorium "Nursery", "Anthem of the United Nations", symfonische, koor-, kamer- en instrumentale werken. In het arrangement voor cello werd het populaire Catalaanse "Song of the Birds" beroemd.
Samenvatten
Elke ochtend oefende de cellist enkele uren. De "ochtendroutine", met zijn complexiteit, kon zelfs jongere virtuozen vermoeien.
Casals mastery cursussen zijn erg populair geworden. Hij gaf lessen in Siena, Zermatt, evenals de VS, Japan. Cellisten uit vele landen kwamen naar de grote virtuoos om hun techniek te verbeteren en te overleggen.
Het langst studeerde bij maestro Gaspar Kassado, zijn landgenoot. De muzikant was verbaasd over het vermogen van de mentor om de aard van muziek te bestuderen. Dit is wat de student het geheim van de voltooiing van meesterschap noemde. Nooit klonk hetzelfde stuk in de interpretatie van de meester hetzelfde. De maestro improviseerde altijd op het podium.
De grote leider en artiest stierf in 1973, op 22 oktober. Op zijn honderdste verjaardag werd een standbeeld opgericht op de berg Montserrat.
