Arthur Neville Chamberlain was een Engelse politicus, lid van de British Conservative Party en premier van het Verenigd Koninkrijk van 1937 tot 1940.
Biografie en persoonlijk leven
Chamberlain werd geboren op 18 maart 1869 in Edgbaston, Groot-Brittannië. Zijn vader Joseph Chamberlain was een vooraanstaand Brits politicus. Moeder - Florence Kenrick. Van de beroemde familieleden had Neville ook een halfbroer, Austen Chamberlain.
In zijn jeugd ging hij naar de rugbyschool. Opgeleid aan het Mason College of Science, dat later werd omgevormd tot de University of Birmingham, maar toonde geen studielust.
In 1890, op 21-jarige leeftijd, probeerde hij financieel manager te worden van een agaveplantage in de Bahama's, maar leed een verlies. Gedurende 7 jaar heeft zijn bedrijf 50 duizend pond verloren. Na 7 jaar, in 1897, keerde Neville terug naar Groot-Brittannië.
Chamberlain trouwde vrij laat - op 32-jarige leeftijd. Zijn vrouw is de Ierse geboren Anne de Vere Chamberlain, geboren Cole. Ze moedigde en steunde zijn intrede in de politiek en werd zijn constante metgezel, assistent en vertrouwde collega, die zijn interesses in huisvesting en andere politieke en sociale activiteiten volledig deelde na zijn verkiezing als plaatsvervanger. Het echtpaar kreeg twee kinderen: een zoon en een dochter.
Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd bij Neville rectumkanker in een laat stadium vastgesteld. Hij had niet lang meer te leven en op 22 september 1940 nam hij ontslag.
Carrière in de politiek
Bij de verkiezingen van 1900 in Groot-Brittannië stelde Chamberlain zich kandidaat voor de Liberal Unionist Party, waarvan zijn vader de leider was.
Neville begon zijn eigen politieke carrière in 1911 en nam de functie van lid van de gemeenteraad van Birmingham, die hij pas in 1918 verliet. In dezelfde periode, van 1915 tot 1916, was hij burgemeester van deze stad. In 1918 werd hij gekozen uit de Conservatieve Partij naar het "Birmingham Ledwood College". Meerdere malen werd hij minister van Posterijen en minister van Volksgezondheid, kanselier van de schatkist, en in 1937 werd hij het hoofd van de partij van de regering van het Verenigd Koninkrijk.
Onder Chamberlain, in het buitenlands beleid, volgde Groot-Brittannië een cursus om Hitler en Mussolini te sussen, in een poging de agressieve acties van de fascistische leiders te neutraliseren. Deze verzoening kwam tot stand ten koste van verschillende concessies, die de toenmalige Britse minister van Buitenlandse Zaken Anthony Eden niet goed uitkwamen. Uiteindelijk nam Eden ontslag uit protest tegen een dergelijk beleid.
Veel andere prominente politieke figuren uit de jaren dertig veroordeelden krachtig het beleid van Chamberlain, die niet voldoende standvastig was tegenover Hitler. Maar Marcel zelf kon het niet veel schelen. Als premier van Groot-Brittannië was Chamberlain diep bang voor een nieuwe Europese oorlog. Tegelijkertijd was hij er zeer van overtuigd dat de politiek van verzoening het ten onrechte beledigde Duitsland volledig kon bevredigen en haar zou compenseren voor de ernstige vernedering die haar werd aangedaan door het Verdrag van Versailles.
Het grootste succes en de meeste erkenning onder Britse onderdanen kreeg Chamberlain na de overeenkomsten in Monaco, toen Neville zijn land plechtig aankondigde dat hij 'vrede voor onze eeuw' had bereikt.
Hij vergat echter niet de luchtmacht van Groot-Brittannië te ontwikkelen. Tijdens zijn bewind werden de beroemde Hurricane- en Spitfire-jagers geadopteerd en werden overal radars geïntroduceerd in de luchtverdedigingstroepen. In combinatie met 's werelds sterkste marine, die Groot-Brittannië toen bezat, had dit het Verenigd Koninkrijk onkwetsbaar moeten maken voor externe vijanden, vooral Hitler.
Winston Churchill bekritiseerde fel en redelijk de acties van Chamberlain en zijn afspraken in Monaco. De geschiedenis heeft de juistheid van Churchill bevestigd. Nazi-Duitsland annexeerde, in strijd met de ondertekende overeenkomsten, de Slavische gebieden van Tsjechoslowakije, waardoor het beleid van Chamberlain belachelijk werd gemaakt.
Marcel probeerde niettemin een dialoog met Hitler te zoeken met de "bemiddeling" van Mussolini om de oorlog te voorkomen, maar dit was onmogelijk. Op 3 september 1939, 3 dagen na de Duitse inval in Polen, verklaarde Groot-Brittannië de oorlog aan Duitsland. In 1940 was de herbewapening van het Verenigd Koninkrijk volledig voltooid, waardoor het bestand was tegen de aanvallen van de nazi's.
Bijna alle historici beschuldigen Chamberlain van politieke kortzichtigheid, aangezien de politiek van appeasement niet het gewenste resultaat opleverde, de Tweede Wereldoorlog niet heeft voorkomen. Maar er moet aan worden herinnerd dat een dergelijk beleid in de jaren dertig niet alleen door de Britse publieke opinie als correct werd beschouwd, maar ook door de meeste politici in de wereld. In die jaren werden Stalin en de communisten beschouwd als onmenselijke barbaren en een bedreiging voor heel Europa, en een gepacificeerd Duitsland werd gezien als een bolwerk tegen de Russen.
Op 10 mei 1940 nam Neville Chamberlain ontslag. In de oorlogstijd van Groot-Brittannië was het van vitaal belang om een premier te hebben die door alle partijen wordt gesteund. En noch de liberalen, noch de Laborites steunden Chamberlain. Winston Churchill volgde Marcel op.
Na zijn ontslag bleef Chamberlain dienen als Lord President van de Oorlogsraad en bleef hij ook een van de leiders van de Conservatieve Partij. Op 22 september 1940 nam Neville Chamberlain wegens een ernstige ziekte ontslag uit al zijn functies en functies.
Dood
Overleden op 9 november 1940 in Reading, VK, aan terminale darmkanker.
De nieuwe premier Winston Churchill hield de begrafenistoespraak. De datum en het tijdstip van de begrafenis werden om veiligheidsredenen in oorlogstijd niet bekendgemaakt.
Neville werd begraven in Westminster Abbey, VK.
onderscheidingen
Neville Chamberlain was:
- een lid van de Royal Society, dat alleen wordt geaccepteerd voor uitstekende service bij het bevorderen van natuurlijke kennis;
- doctor in het burgerlijk recht, Universiteit van Oxford;
- doctor in de rechten van de universiteiten van Cambridge, Birmingham en Bristol, evenals de universiteiten van Leeds en Reading;
- een ereburger van de stad Birmingham;
- ereburger van Londen.
Naast het bovenstaande was premier Chamberlain de Honorary Air Commodore van de Auxiliary Air Force van Air Squadron # 916.
