Letterlijk vertaald uit het Japans betekent "ikebana" verse bloemen. Maar niet alles is zo eenvoudig als het op het eerste gezicht lijkt. Ikebana is een traditionele Japanse kunst van het arrangeren met een lange geschiedenis, verschillende stijlen en speciale voorschriften.
Ikebana: een beetje geschiedenis en interessante feiten
Ikebana is ontstaan in de 15e eeuw en had aanvankelijk een religieus karakter, als een soort geschenk aan de goden in Japanse tempels. Naast verse bloemen kan ikebana ook bessen, bladeren, kruiden, druiven, fruit, bloeiwijzen, gedroogde bloemen en kruiden bevatten, evenals kunstmatige planten en dummies. Elk detail in ikebana heeft een speciale symboliek, hier is alles van belang. De vorm van de vaas, de combinatie van materialen, kleur - alles moet worden gecombineerd tot één compositie in overeenstemming met de regels en geboden.
Ikebana is een van de kunsten die geisha's moeten beheersen. Deze kunst wordt op bepaalde scholen onderwezen. Momenteel zijn er ongeveer 3.000 van hen in Japan. De meest bekende zijn 3 ikebana-scholen: Ikenobo, Ohara, Sogetsu. Elk van hen heeft zijn eigen kenmerken. Zo is ikenobo bijvoorbeeld de grondlegger van de oude stijlen van ikebana: Shoka en Rikka (stijlen voor religieuze rituelen en vieringen).
Ohara liet de wereld kennismaken met een nieuwe stijl van ikebana - moribana. Het rangschikken van planten gebeurt in een lage platte vaas die water kan bevatten. Om de planten vast te zetten, worden speciale metalen haarspelden of houders met open nesten gebruikt.
Sogetsu is de modernste ikebana-school. Het belangrijkste verschil is het gebruik van stenen, stoffen, metaal, plastic en andere soorten levenloos materiaal. De oprichter van Sogetsu is Sofu Tesigahara, een innovatieve beeldhouwer. In het Westen wordt het de "Picasso of Flowers" genoemd. Daarnaast is hij de auteur van de ikebana-geboden.
Ikebana: de basisgeboden van Sofu Tesigahara
Ikebana is niet zomaar een bloemstuk. Dit is een bloemensculptuur die harmonie, schoonheid en balans brengt. Maar om dit niveau van beheersing te bereiken, is kennis nodig en het naleven van de basisgeboden.
Ikebana moet geschikt zijn voor de gelegenheid en tijd (seizoen) waarvoor het is gemaakt. Zelfs één bloem en één tak moet de grootsheid van de natuur weerspiegelen. Als je met planten werkt, moet je mentaal met ze in gesprek gaan.
Als bloemen het belangrijkste element in de compositie zijn, moet de vaas eenvoudig en pretentieloos zijn. Als daarentegen een vaas als hoofdelement wordt gebruikt, moeten de planten bescheiden en onopvallend zijn.
De gouden stromand past perfect bij elke plant. Bloemen met een lichtroze tint zijn in perfecte harmonie met een grijze achtergrond. Composities met gedurfd contrast zijn soms de meest winnende optie.
Hoge en smalle vazen moeten worden gebruikt om meerdere takken en bloemen te combineren. De tekening op de vaas moet in harmonie zijn met de algehele compositie. Granen geven de compositie stabiliteit en graphics, en planten met flexibele stengels - zachtheid en pittoresk.
Het materiaal moet zo worden bevestigd dat de achterkant niet zichtbaar is. De basis moet mooi en compleet zijn. Tijdens de voorbereiding van de ikebana moet het werk van een afstand worden bekeken. Het aantal planten (even, oneven) maakt niet uit. Het belangrijkste is om harmonie en balans te bereiken.
De grootste vijand van bloemen is niet het gebrek aan water, maar de wind. Bladeren en bloemen mogen elkaar niet overlappen en de rugelementen moeten worden afgesneden. Er moet één accent in de compositie zitten. Te proportionele elementen of de aanwezigheid van 2-3 planten van dezelfde grootte en kleur leiden tot verlies.
En het allerbelangrijkste: het oog, de hand en het hart van de componist mogen niet gevangen worden gehouden door de regels.
