Na de oorlog begon de cinematografie zich actief te ontwikkelen. Steeds meer nieuwe sterren verbaasden het publiek met hun talent. Dergelijke beroemdheden zijn onder meer de acteur Dirk Bogard.
Het publiek herinnert zich de eerste werken van de Engelse artiest niet, maar sinds 1963 begon de carrière van de beroemde kunstenaar zich zo snel te ontwikkelen dat iedereen over hem begon te praten.
Het begin van een briljante filmcarrière
Een Engelsman van Belgisch-Nederlandse afkomst, Derek Jules Gaspard Ulrik Nivan van der Bogard, werd geboren op 28 maart 1921. Zijn vader was een kunstenaar die als kunstredacteur werkte voor de bekende London Times. Dirks moeder was een Schotse actrice. De ouders gaven hun zoon een zeer goede opvoeding.
Hij studeerde af aan de Polytechnic Academy of Arts, Royal Academy. Tijdens zijn studie nam de toekomstige acteur deel aan uitvoeringen in kleine stadstheaters. Hij werkte enige tijd als kunstenaar. Met het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog nam Dirk deel aan veldslagen en bevond hij zich in het Verre Oosten.
Na demobilisatie keerde de jongeman terug naar huis. Voormalige vrienden hebben al een positie verworven, ze hebben Bogard niet geholpen. En werk in het theater bleek erg moeilijk te vinden. Eindelijk had de man geluk. Hij kreeg een baan aangeboden bij de firma Rank voor een radiofunctie. Daarna ging hij werken in een filmstudio.
De kunstenaar begon te filmen met kleine afleveringen. Hij verscheen in "Er was eens een homoseksuele zwerver", "Tot ziens op de kermis", "Dansen met misdaad."
Foto's zijn al lang vergeten, maar toen was hun populariteit enorm. De eerste grote rol was "Blue Lamp" in 1950. Politieagent Dixon wordt gedood tijdens een van de taken. De dader verstopt zich. De hele politie is bezig met zijn arrestatie. Ook de oude criminele wereld, ontevreden over de ongecontroleerde groei van criminaliteit onder jongeren, begint met vervolging. De laatste partner van de vermoorde Mitchell vindt en arresteert de overvaller.
Een geslaagde ontmoeting met regisseur Joseph Losey. De gezamenlijke creativiteit was de aanleiding voor de geboorte van de getalenteerde kunstenaar Dirk Bogard. Ze speelden in Sleeping Tiger, Servant, Accident. Na de première werd de aspirant-artiest veel gevraagd.
Iconische helden
Bijna alle personages van Bogard werden gekenmerkt door een extreme mate van vermoeidheid met onvervulde verlangens, dualiteit en complexen. Tegen de achtergrond van alle fobieën vielen de capaciteiten van de acteur perfect op. Hij noemde het veel geluk om met Luchino Visconti samen te werken. De regisseur nodigde de kunstenaar uit om Friedrich Broekmann te spelen in The Damned in 1970. De held van de acteur is een ambitieuze man, hij gaat resoluut aan de macht en laat niemand hem in de weg lopen.
Het volgende werk was het beroemde schilderij "Dood in Venetië". Het werd uitgebracht in 1971. Dirk werd een eenzame componist. In een resort in Lido raakte hij in de ban van een jongen uit Polen. Het werk was erg zwaar. Na haar weigerde de kunstenaar te handelen.
Met veel moeite slaagde Liliana Cavani erin Bogard te overtuigen om in haar project te schitteren. In 1974 werd "The Night Porter" getoond. De bespreking van de nieuwigheid bleek erg luidruchtig.
Dirk speelde vaak de rol van homoseksuele personages. Over de romans van de kunstenaar is niets bekend. Maar zijn vader uitte meer dan eens gissingen dat zijn zoon neigingen had gekozen die niet helemaal in de samenleving werden geaccepteerd, omdat hij instemde met zo'n gevaarlijke rol. Midden jaren zestig verhuisde Dirk met zijn partner en manager Forswood naar Zuid-Frankrijk. De kunstenaar verbleef enkele jaren in de Provence.
In 1983 keerde de kunstenaar samen met een zieke vriend weer terug naar Engeland. Daar bleef hij tot Tony stierf. Hun echte relatie met elkaar bleef echter voor altijd onbekend. Dirk heeft nooit een gezin gesticht. Zijn relatie met vrouwen bleek meestal niet romantisch, maar vriendelijk. De persoonlijkheid van Bogard is altijd mysterieus gebleven. Hij werd de personificatie van pure vrijheid en creativiteit.
De kunstenaar bracht zijn laatste jaren alleen door in een klein huisje in Zuid-Frankrijk. Hij was betrokken bij de teelt van druiven en olijven. De getalenteerde acteur is een even begaafde schrijver geworden. Hij maakte zestien boeken. Hiervan waren er zes verhalen, de rest waren memoires en autobiografische werken. Ze zeggen veel over het artistieke leven van de kunstenaar, een verborgen geheim tijdens zijn leven.
Voltooiing van een carrière
In 1977 stemde Dirk ermee in een rol te spelen in de beroemde film "Providence" aan Alain Rene. Hij toonde opnieuw een verbazingwekkend talent en bewees dat hij zelfs het onverenigbare tot één geheel kon combineren. De laatste werken omvatten het schilderij "Despair" gebaseerd op het werk van Nabokov. Het werd voor het eerst getoond in 1978. Daarin kreeg Bogard de held van een Russische emigrant in Duitsland.
De artiest die een hartaanval kreeg, verhuisde naar Engeland om zijn gezondheid te herstellen. Regisseur Tavernier benaderde hem en haalde hem over om in Daddy's Nostalgia te spelen. In 1990 verscheen de magnifieke kunstenaar voor het laatst voor het publiek.
Over de voortgang van het script kreeg de jonge scenarioschrijver Carolina de kans om naar de badplaats te komen voor een volgend bezoek aan haar vader. Een aantal van haar brengt ze door in het gezelschap van een ouder die in het ziekenhuis ligt. Gedurende deze tijd ontvangt de Ierse vrouw van haar vader alles wat ze niet kon krijgen vanwege zijn frequente afwezigheid in haar jeugd.
In 1992 werd Bogard geridderd. Hij overleed op 8 mei 1999.
Een groot artiest in zijn leven heeft een uitstekende reputatie voor zichzelf opgebouwd, hij heeft erkenning en publieksliefde gekregen. Hij kreeg echter geen enkele prijs voor zijn bijdrage aan de ontwikkeling van de cinema. De reden is dat alle werken van de briljante artiest hun tijd ver vooruit waren. De enige lifetime award was de BAFTA Award voor Beste Britse Acteur.
