Marusia Churai is een semi-legendarische Oekraïense volkszanger en dichter uit de 16e eeuw, die, volgens het populaire geloof, in Poltava woonde. Ze wordt gecrediteerd met het auteurschap van een aantal bekende volksliederen: "Oh, ga niet, Gritsu", "Kotilisya go z gori", "De kleine meerkoeten stonden op" en anderen. Ook bekend als Marusya Churaivna
Biografie
Volgens de legende werd Marusya Churai geboren in 1625. Het ouderlijk huis stond geregistreerd aan de oevers van de rivier de Vorskla, niet ver van het klooster. Vader - Gordey Churai behoorde tot het landgoed van de Kozakken (er zijn ook meningen dat hij een regiments-esaul was). Pater Marusya nam deel aan de Kozakkenoorlog tegen Polen onder leiding van P. Pavlyuk, werd gevangengenomen en geëxecuteerd in Warschau in 1638.
Na de dood van haar vader woonde Marusya alleen met haar moeder Gorpina. Voor de heldhaftige daad van de vader werden moeder en dochter zeer gerespecteerd door inwoners van Poltava. Het meisje werd niet alleen vereerd door een glorieuze vader, maar ook dankzij haar speciale gave om liedjes perfect te componeren en uit te voeren. Maroussia was begiftigd met een groot talent voor improvisatie - ze kon haar gedachten gemakkelijk uitdrukken in de vorm van poëzie.
Priveleven
Maroussia was niet getrouwd. Ivan Iskra, een nobele jongeling, de zoon van Hetman Yakov Ostryanitsa, was verliefd op haar. En Marusya hield van een andere persoon - Grigory Bobrenko (volgens andere versies - Grigory Ostapenko), de zoon van het Poltava-regiment, met wie het meisje in het geheim verloofd was. In 1649 ging Gregory ten strijde en Maroussia wachtte vier jaar op hem. Maar bij thuiskomst schonk Gregory geen aandacht meer aan het meisje en, onder de overreding van zijn moeder, verloofde hij zich met de rijke bruid Galya Vishnyakivnoy, de dochter van de Esaul. Maroussia was erg van streek door het verraad van haar geliefde en legde haar lijden uit in de regels van liedjes. Toen Gregory met Gala trouwde, werd het meisje ernstig ziek. Ze probeerde zelfs zichzelf te verdrinken, maar werd gered door Ivan Iskra. Kort na een ontmoeting met haar minnaar en zijn vrouw op feestjes georganiseerd door Marusina's vriend, begon het meisje een wraakplan. Nadat ze Grigory opnieuw had gecharmeerd met haar charme, lokte Marusya hem naar haar toe en vergiftigde hem met een bereid drankje van de hemlockwortel (volgens een andere versie besloot Marusya zichzelf te vergiftigen met een drankje dat Grigory per ongeluk dronk).
Voor de gepleegde misdaad werd het meisje opgesloten. En in de zomer van 1652 veroordeelde de rechtbank van Poltava Marusya ter dood. Maar het doodvonnis werd geannuleerd door de gratiebrief van Bohdan Khmelnitsky, die Ivan Iskra op het moment van executie wist af te leveren. Het verdere lot van Marusya wordt op verschillende manieren geïnterpreteerd. Volgens één versie leed Marusya na de gratie enorm, ging op bedevaart naar Kiev en toen ze naar huis terugkeerde, stierf ze vroeg aan onnodige zorgen en tuberculose. Volgens een andere versie verliet het meisje voor altijd het huis en stierf in berouw in een van de kloosters.
Op basis van deze legende werd Lina Kostenko's roman "Marusya Churai" geschreven.
Carrière en creativiteit
Marusya Churai wordt gecrediteerd met het auteurschap van ongeveer 40 nummers. Onder hen zijn liedjes:
"Vіyut vіtri, vіyut buynі";
"De hanen stonden op";
"Oh, ga niet, Gritsu …";
"Gritsu, Gritsu, vóór robots";
"Groene kleine barvinochka";
"Aan het einde van het roeien om de wilgen te ritselen";
"In de moestuin" hmelinonka ";
"Isov miley bitter";
"Blijf in brand …";
"Vlieg een kauw door een balk";
"In de stad is de wilg ryasna";
"Aangekomen zozulenka";
"Blauw zitten op een berkenboom";
"Steel, steel, greens naar de pot";
"Waarom het water kalamutna is"
"Naad van mijlen bitter."
Veel van Marusya's liedjes zijn geschreven op basis van het eigen leven van het meisje.
