De prominente Amerikaanse danser Jacques D'Amboise behoort tot de top tien van beroemdste balletdansers van de twintigste eeuw. Zijn talent werd gewaardeerd in het New York City Balle Theatre, waar hij meer dan dertig jaar diende. Zelf richtte hij het National Institute of Dance op, waarin hij leraar werd.
Hij was een leerling van de grote balletmeester - Balanchine, en hij wordt nooit moe van te herhalen dat de geschiedenis van het Amerikaanse klassieke ballet zijn oorsprong vindt in het ballet van de meester "Serenade". En dat het deze briljante leraar was die dit soort kunst voor Amerika ontdekte en hem maakte tot wat hij nu is. Daarom probeert Jacques met alle macht het werk van Balanchine voort te zetten.
Biografie
Jacques D'Amboise werd in 1934 geboren in Massachusetts. Zijn oudere zus ging naar een balletclub en Jacques moest in de balzaal op haar wachten. Zo begon het allemaal - op zevenjarige leeftijd was hij al begonnen met dansen.
Alles bleek te wijten aan het feit dat de moeder van Jacques er altijd van gedroomd had dat haar kinderen goed opgeleide mensen zouden worden: ze zouden kunst begrijpen en zichzelf misschien leren dansen en muziek spelen. Ze kwam uit een groot boerengezin, werkte van kinds af aan hard en wilde niet hetzelfde lot voor de kinderen. Ze werkte in een schoenenfabriek en in haar vrije tijd zorgde ze voor het huis en las ze veel, vooral Franse romans. Deze romance dreef haar tot actie: nadat ze van Canada naar New York was verhuisd, zocht ze naar kansen voor de ontwikkeling van kinderen.
Ze vond een goedkope balletschool en stuurde haar oudste dochter daarheen. Toen begon de kwelling van Jacques in afwachting van zijn zus uit de klas. Hij hield niet zo van deze gang van zaken, hij was nerveus en bemoeide zich zo veel als hij kon met zijn studie - meestal maakte hij alleen maar lawaai en maakte verschillende geluiden. Tegelijkertijd nam de scherpe geest van de kinderen echter alles in zich op wat er in de klas werd gezegd en gedaan, waar alleen meisjes waren.
Eens, toen de jongen veel lawaai maakte, vestigde de leraar de aandacht op hem en zei dat het beter is om te laten zien hoe je kunt springen dan ondeugend te zijn. Jacques kwam in positie en begon sprongen te maken. De meisjes waren verrukt, de leraar vond het ook leuk, maar Jacques zelf vond deze les het leukst. De leraar beloofde dat hij in de volgende les weer zou springen, en de toekomstige danser begon zijn "repetities". Hij sprong de hele dag thuis en maakte dierbaren van streek, en hij vond het geweldig.
Toen hij met zijn moeder en zus naar de volgende les ging, sprong hij bij elk stoplicht terwijl het rode licht brandde. En er waren veel verkeerslichten onderweg.
Dus begon hij met zijn zus te studeren. Jacques vulde zijn sprongen geleidelijk aan met handbewegingen, hoofdwendingen en andere gebaren. De lerares zag duidelijke vooruitgang, en toen mijn moeder vroeg om haar zoon voor volgend jaar in dezelfde klas in te schrijven, adviseerde ze de jongen mee te nemen naar de School of American Ballet, waar George Balanchine op dat moment lesgaf. Dus op achtjarige leeftijd werd Jacques een leerling van de grote meester uit Rusland.
Een verscheidenheid aan kinderen studeerde in de groep van Balanchine, en ze oefenden niet alleen balletposities - ze begonnen meteen te dansen in uitvoeringen.
D'Amboise herinnerde zich in een van zijn interviews hoe George een kleine productie van A Midsummer Night's Dream voor zijn studenten opvoerde, en hij danste omringd door elfjes. Toen zag de jongen de sponsor van zijn leraar - Lincoln Kirstein. En hij werd getroffen door het respect van de rijke zakenman voor Balanchine. Een groep maestro-studenten toonden hun optredens op een open podium op de binnenplaats van het huis van Kirstein. Hij betaalde de kinderen tien dollar per week en stuurde een auto voor degenen die ver weg woonden.
Dit inspireerde Jacques verder om balletlessen te nemen, en hij repeteerde koppig en studeerde gewillig balletkunst.
Toen D'Amboise vijftien jaar oud was, nam Balanchine hem mee in zijn gezelschap als een kunstenaar met volledige inhoud, en de man moest de school verlaten. Maar ballet boeide hem zo dat hij aan niets anders kon denken dan aan dansen. Nu heet dit collectief "New York City Balle", en toen was het gewoon de Balanchine-school.
Danser carrière
Twee jaar later kreeg Jacques al de hoofdrollen in de uitvoeringen toevertrouwd en dit was de beste motivatie voor verdere verbetering. Een paar jaar later begon hij een carrière op Broadway en even later begonnen ze hem uit te nodigen voor de bioscoop.
Dit alles heeft hij, zoals D'Amboise zegt, te danken aan Balanchine. Ze waren meer dan dertig jaar vrienden en gedurende deze tijd componeerde de leraar persoonlijk vele rollen voor Jacques. En hij bracht hem in de kring van de toonaangevende Amerikaanse balletdansers.
Als Balanchine een ander persoon was geweest, was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Zoals de danser zelf zegt, heeft hij een zeer onafhankelijk karakter en zou hij gewoon niet kunnen opschieten met een leider met een meer voluntaristische geest.
En Balanchine ging altijd naar het gezelschap. Jacques kon bijvoorbeeld artiesten verzamelen en op tournee gaan in de outback om geld te verdienen. En de leider repeteerde met degenen die in het theater bleven. Of hij kan een paar maanden weggaan om een film op te nemen en ermee wegkomen.
Geleidelijk aan verschenen acht films in de filmografie van de acteur D'Amboise, waarvan de beste wordt beschouwd als de film "Seven Brides for Seven Brothers uit 1954".
En op het New York City Ball was hij de onbetwiste ster en danste hij alle hoofdrollen.
Nu is D'Amboise belast met verschillende doctoraten, heeft hij de titel van hoogleraar en wordt hij in elke stad ter wereld waar een balletschool is, als graag geziene gast ontvangen.
Priveleven
Jacques D'Amboise trouwde met een van de meisjes met wie hij danste in de tuin van Lincoln Kirstein in het toneelstuk A Midsummer Night's Dream. Haar naam was Caroline George en ze danste goed. Ze was ook erg goed in fotograferen en in het huis van Jacques is nu een hele verzameling van haar foto's.
Helaas is zijn vrouw in 2009 overleden
En Jacques geeft zelf les aan kinderen ballet, praat over Balanchine en probeert zijn studenten zijn houding ten opzichte van dans over te brengen.
