William Atherton is een Amerikaanse filmacteur, geliefd bij het publiek vanwege zijn rijke, gelijkmatige stem en charmante glimlach. Hij speelt vaak de manipulatieve rollen van goedgeklede narcissen. De Russische kijker is bekend met zijn rol als irritante verslaggever in Die Hard.
Atherton William, geboren, is een populaire Amerikaanse film-, theater- en televisieartiest. In zijn jeugd droomde hij er niet van een filmheld te worden, hij ontving een technisch en technisch beroep, ging nieuwe mechanismen, innovatieve technologische processen bestuderen en ontwikkelen.
Biografie
De toekomstige filmster werd geboren op 30 juli 1947 in een moeilijke tijd voor het land. Zijn familie woonde in het kleine stadje Orange, Connecticut (Verenigde Staten van Amerika). Hij ontving zijn middelbare opleiding aan een plaatselijke hogeschool, waarna hij werd ingeschreven als student aan de Carnegie University of Technology. Maar tijdens zijn studie liet hij zich meeslepen door theatervoorstellingen in een eigen theaterstudio. Dit werd gevolgd door audities in kleine tv-shows, cameo-rollen in verschillende films. De boerenjongen nam het stadsleven over door naar Los Angeles te verhuizen.
Carrière
De eerste stappen naar een succesvolle carrière begonnen op de set, hij loste de taken met succes op en verraste de regisseurs. Na zijn afstuderen aan de universiteit (1969) in de richting van "dramatische kunst", besloot de jongeman zijn debuut te maken in de grote bioscoop. Met de release van The New Centurions (1972) kreeg Atherton de kans om zich verder te ontwikkelen. Eens werd hij opgemerkt door Spielberg en besloot hij de hoofdrol te spelen van de voortvluchtige Clovis Michael Poplin in de film "The Sugarland Express" (1974). Na de release van de film maakte William een beroemd persoon wakker. Ze begonnen hem uit te nodigen voor secundaire, maar levendige rollen, critici merkten het onberispelijke spel op, het vermogen om te transformeren, wennen aan de rol.
Een grote bijdrage aan zijn creatieve carrière werd geleverd, de acteur hoefde alleen maar vooruit te gaan, vaart te krijgen, zonder de hoop op het beste, nieuw in het leven, te verliezen. Hij studeerde af aan acteercursussen en speelde in verschillende films. Memorabel voor de kijker waren: "Locust Day" (1975), "Independence" (1976), "The only light" (1981).
Dit werd gevolgd door een even belangrijke rol - de koppige agent Walter Pack, in de komische film "Ghostbusters". Met de release van de film op het grote scherm herkenden de scenarioschrijvers hem, het publiek hield van hem, films met zijn deelname werden zeer verwacht. Het vervolg liet niet lang op zich wachten, de producent lanceerde de serie, die in die jaren de hoogste in de wereld van de filmindustrie bleek te zijn.
Het meest opvallende beeld, dat dubbelzinnig werd waargenomen door het publiek, was de verslaggever Ridard Thornburg in de actiefilms "Die Hard" en "Die Hard 2". In de films speelde hij met de beroemde Bruce Willis en een aantal andere even populaire acteurs, zijn beoordeling sprong soms op. Blockbuster werd meerdere keren genomineerd voor een Oscar, maar alle pogingen waren niet succesvol. Pas een paar jaar later, toen de serie in Rusland werd uitgebracht, werd het goed gewaardeerd, hij wachtte op de prijs.
De jaren negentig werden voor de kunstenaar gemarkeerd door nieuwe helden, televisieprogramma's, zijn werk was in trek. Gedurende vijf jaar zijn tientallen films opgenomen, waaronder: "Oscar", "Buried Alive", "Intrigue", "Virus", "Black Hawk Down". Het was een geweldige tijd voor Atherton, hij werkte met volledige toewijding en verkende nieuwe mogelijkheden van zijn imago.
Met het begin van het millennium probeerde de kunstenaar het beeld van een producent en besloot hij zelf deel te nemen aan het filmen. Eminente scenarioschrijvers, vrienden, acteurs en producenten hielpen hem. Hij ging goed om met zijn doelpunt, hij had iets om trots op te zijn. De film "Kush" werd opgemerkt door critici, de kijker vond het leuk. Atherton stopte echter niet met acteren in films, niet zo vaak als in zijn vroege jaren, maar net zo enthousiast en vruchtbaar. Recente films zijn onder andere Vampires (2008), Kane's Notes: A Prisoner's Life (2010), Citizen (2012), Genie en Lowlifes (2014).
Er waren ook producties op Broadway op het account van de acteur, waarvoor hij vele prijzen en prijzen ontving. Hij beschouwde vooral belangrijke theatervoorstellingen: "The Military Tribunal of the Kane Rebellion" (drama 1983), het toneelstuk van Frederick Knott "Wait Until Dark" (2003), "The Last Samurai" (2003), "The Glass Menagerie" (spelen, klassiek, 2006).
De collectie van de beroemde acteur omvat meer dan negentig schilderijen, documentaires, historische en korte films. Hij is vaak te zien in jeugd-, studenten-tv-series, sterrenshows. Het belangrijkste voor hem was zijn deelname aan Stargate SG-1, Desperate Housewives, Detective Monke, Castle en Law & Order. Hij ontmoette graag collega's in de winkel om nieuwe rollen voor zichzelf te leren. Hij zingt prachtig, zong zelfs het hoofdlied in de film van Robert Redfold "The Great Gatsby" (2007), waarvoor hij de Publieksprijs ontving.
Priveleven
William Atherton maakt geen reclame voor zijn persoonlijke leven, verbergt de aanwezigheid van een vrouw en kinderen en zegt dat zijn leven vrienden en de filmindustrie is. Er zijn echter aanwijzingen voor de aanwezigheid van een echtgenote, Bobby Goldin, met wie hij sinds 1980 getrouwd is. Ze is geïnteresseerd in yoga, liefdadigheidswerk, houdt van reizen en zorgt voor haar man.
William wordt niet vaak gezien op feestjes of op vakantie aan zee. Maar hij accepteert graag uitnodigingen voor filmfestivals, prijzen, tv-shows. Neemt deel aan liefdadigheidsevenementen. Hoe leeft de acteur nu? Ondanks zijn leeftijd (72 jaar) is hij vol creatieve kracht, maakt plannen, leest nieuwe scripts, bereidt zich voor op de release van een nieuwe foto.
