De term "akkoord" is bekend bij elke professionele muzikant. Een speciale muzikale discipline, die "harmonie" wordt genoemd, houdt zich bezig met de studie van de soorten akkoorden.
Het is gebruikelijk om een akkoord een algemeen aanvaarde muzikale eenheid te noemen, dat wil zeggen een combinatie van drie noten, waarvan het interval een terts is, dat wil zeggen drie halve tonen. Deze definitie van de term verscheen in 1732 dankzij de Duitse componist en muziektheoreticus Johann Gottfried Walter. Hij was het die voorstelde om de toen ruimere betekenis van het akkoord als een reeks gelijktijdig klinkende noten te vervangen door degene die bekend is bij moderne musici. Naast de klassieke drieklanken worden vaak complexere akkoorden gevonden, die vier, vijf of zeven geluiden. De laatste twee, respectievelijk non-akkoorden en undecima-akkoorden genoemd, zijn niet erg gebruikelijk, vooral niet met betrekking tot eenvoudige gitaarcomposities. De meest voorkomende onder complexe akkoorden zijn combinaties van vier geluiden - de zogenaamde septiemakkoorden. De drie grondtonen staan een terts uit elkaar, net als gewone drieklanken, maar de vierde klank wordt een septiem vanaf de terts gespeeld en elk akkoord heeft een zogenaamde grondtoon. Het is gebruikelijk om de laagste noot van het akkoord aan te roepen. De grondtoon geeft ook de naam aan het hele akkoord. Dus als de drieklank wordt weergegeven door de noten "C", "E" en "G" van één octaaf, dan wordt het akkoord "C" genoemd. Aan het einde van de negentiende eeuw probeerden sommige muzikanten de gebruikelijke tertz akkoorden met kwarten, het interval tussen de noten waarin niet drie, maar vier stappen waren. Deze verandering kreeg echter geen grote populariteit, maar tegenwoordig worden dissonanten, evenals zogenaamde gemengde akkoorden, die qua structuur verschillen van de klassieke, tegenwoordig vaak gebruikt om kleur en persoonlijkheid aan een stuk toe te voegen.
