Antoine Henri Becquerel was niet alleen een onderzoeker die een belangrijke bijdrage leverde aan de ontdekking en studie van een aantal natuurkundige verschijnselen. Hij was actief betrokken bij het lesgeven en voedde getalenteerde studenten op die zijn werk voortzetten. In 1908 wonnen Becquerel en de Curies de Nobelprijs voor de ontdekking van radioactiviteit.
Uit de biografie van de wetenschapper
De toekomstige Nobelprijswinnaar voor de natuurkunde werd geboren op 15 december 1852 in de hoofdstad van Frankrijk. De grootvader en vader van Becquerel waren eminente wetenschappers, ze zaten in de Franse Academie van Wetenschappen. Beiden gaven les op verschillende tijdstippen in het Natuurhistorisch Museum van Parijs.
Antoine Henri ontving zijn middelbare opleiding aan het prestigieuze Lyceum van Lodewijk de Grote. In 1872 begon hij zijn studie aan de Metropolitan Polytechnic School. Twee jaar later stapte de jongeman over naar een andere onderwijsinstelling - de Higher School of Bridges and Roads. Hier studeerde hij ijverig techniek, doceerde en deed onderzoek.
Becquerels wetenschappelijke carrière begon
In 1875 raakte Becquerel geïnteresseerd in de effecten van magnetische krachten op gepolariseerd licht. Een jaar later was hij al actief betrokken bij het lesgeven aan de Ecole Polytechnique in de hoofdstad van Frankrijk.
In 1877 behaalde Antoine een ingenieursdiploma en begon hij actief te werken bij het National Bureau of Bridges and Roads. Vervolgens assisteerde Becquerel zijn vader in het Natural History Museum, waarbij hij deze activiteit combineerde met lesgeven.
In samenwerking met zijn vader bereidde Antoine Henri in vier jaar tijd een reeks publicaties voor over de temperatuur van de aarde. In 1882 voltooide hij zijn onderzoek naar gepolariseerd licht en begon zijn onderzoek op het gebied van luminescentie.
In het midden van de jaren 80 van de 19e eeuw ontwikkelde Becquerel een methode voor het analyseren van spectra, sets van lichtgolven. In 1888 werd de wetenschapper doctor in de wetenschappen. De academische graad werd toegekend aan Becquerel van de Faculteit der Natuurwetenschappen van de Universiteit van Parijs. Het onderwerp van het proefschrift was de absorptie van licht in kristalstructuren.
Na de dood van zijn vader nam Antiuan zijn bedrijf over en leidde hij een afdeling van het Museum voor Natuurwetenschappen. Even later ontving hij een respectabele functie van hoofdingenieur bij het Bureau of Bridges and Roads, dat hij al lang kende, en begon hij tegelijkertijd de afdeling Natuurkunde aan de Polytechnische School te leiden.
Studie van röntgenstralen en de ontdekking van radioactiviteit
In 1895 ontdekte Röntgen straling, later röntgenstraling genoemd, die een hoog doordringend vermogen had. Becquerel besloot te testen of het luminescerende materiaal zulke stralen kon afgeven. Gedurende enkele maanden herhaalde de wetenschapper experimenten met veel lichtgevende stoffen en ontdekte dat uraniumverbindingen spontaan straling uitzenden. Het mysterieuze fenomeen dat inherent is aan uranium wordt de stralen van Becquerel genoemd.
Maria Curie, een studente van Becquerel, ontdekte dat dezelfde stralen radium uitzenden en gaf de straling de naam "radioactiviteit". In 1903 deelden het echtpaar Curies en Becquerel de Nobelprijs, die ze ontvingen voor de ontdekking van spontane radioactiviteit.
Becquerels persoonlijke levenrel
Becquerel trouwde in 1874. Zijn uitverkorene was Lucy Zoë Marie Jamen, wiens vader een professor in de natuurkunde was. Vier jaar later stierf de vrouw van Becquerel in het kraambed en liet haar man een zoon achter. De jongen heette Jean, later werd hij ook natuurkundige.
In 1890 hertrouwde Antoine Henri. Louise Desira Laurier werd zijn metgezel in het leven.
De beroemde wetenschapper stierf op 25 augustus 1908 tijdens een reis naar het familielandgoed van zijn vrouw.
