Whit Bissell is een Amerikaanse acteur. Hij speelde ongelukkige, nerveuze en prikkelbare persoonlijkheden. Hij werd beroemd door zijn rollen in de films "Riot in Prison Block 11", "Hours of Despair", "Shootout in O. K. Corral, Chained Up, Time Machine, The Magnificent Seven, Bird Lover of Alcatraz, Pete and Tilly, Green Soylent en I Was a Werewolf Teen.
Whitner Notting Bissell, een artiest met Broadway-ervaring en een breed profiel, heeft ongeveer driehonderd rollen gespeeld. Hij speelde zowel voor televisiefilms als voor films. Begin jaren veertig kwam hij naar de bioscoop. Het meest verheerlijkt door zijn rol als sinistere geniale wetenschapper in de film "I was a werewolf-tiener".
Het begin van een filmcarrière
De biografie van de toekomstige beroemde acteur begon in 1909 in New York. Hij werd geboren op 25 oktober in de familie van een chirurg. De jongeman besloot zijn opleiding te volgen aan de Universiteit van North Carolina. Daar verscheen Whit voor het eerst op het podium van het studententheater op de campus. In 1932 begon de artistieke carrière van een theaterartiest.
Bissell speelde in de Broadway-productie van Alice in Wonderland. In 1936 nam hij deel aan de productie van Hamlet. Dan waren er "Starship", "American Way", "Key to Passion", "Cafe Crown", "Winged Victory". Gedurende 12 jaar op Broadway was Bissell te zien in 16 producties.
Het filmdebuut was het actie-avontuur Sea Hawk uit 1940. Drie jaar lang verscheen de artiest niet op de set. In 1943 keerde hij terug naar Hollywood. Bissells komedie The Sacred Ties of Marriage werd genomineerd voor een Oscar voor Beste Scenario. Tegelijkertijd werd een kleine rol gespeeld in de nu militaire film "Destination - Tokyo".
Een jaar later volgde Winged Victory. De karakters die aan de kunstenaar werden aangeboden waren zo klein dat de naam van de kunstenaar niet in de aftiteling werd vermeld. Na de oorlog schonken de bestuurders aandacht aan hem. In Clooney Brown kreeg Whit een belangrijkere rol. En sinds 1947 is de kunstenaar veelgevraagd in films van het noir-genre en soortgelijke psychologische misdaaddrama's.
Tegen het einde van de jaren veertig was cinema een vaste werkplek geworden. Dankzij zijn type kreeg Whit de executie van onervaren jongens en kleine criminelen toegewezen.
Bekentenis
Een van de belangrijkste was zijn werk in de film van het prison noir-genre "Brute Force" in 1947. De held van de kunstenaar was de bescheiden gevangene Tom Lister. Hij belandde achter de tralies vanwege zijn vervalste boekhouding. Tom besloot tot zo'n zwendel om zijn vrouw een bontjas te geven. De gouverneur van de gevangenis wilde dat Lister een informant zou worden. Toen hij werd geweigerd, vertelde hij de arme man dat zijn vrouw zich voorbereidde om van hem te scheiden. Tom kon zo'n zware klap niet verdragen.
Belangrijker werk was de geïrriteerde gevangene die deelnam aan de ontsnapping, de held van de film "Canyon City". De regisseurs waardeerden de artiest vanwege zijn vermogen om de oneerlijkheid van de sneak en de instabiliteit van neurotici te tonen. Bissell verscheen ook in de jaren veertig films Double Life en Somewhere in the Night. Zijn meest prominente en meest controversiële rol was de held van de film "Diary of a Crime Doctor" in 1949.
Het karakter van de acteur was de toekomstige componist, die zich in het middelpunt van de moordzaak bevond. De Hubbard-familiesaga, Another Piece of the Forest, bewees ook het talent van de artiest. Het was een prequel op "Little Cantharellen", dat in 1941 met succes werd voltooid.
Halverwege de jaren vijftig kwamen er naast de wispelturige griffiers ook de beelden van wetenschappers die respect voor hun activiteiten opwekten. Whit speelde op dit moment in schilderijen van verschillende genres.
Nieuwe facetten van talent
Het publiek herinnerde zich de kunstenaar als een psychiater, gebaseerd op het marinedrama "Riot on the Kane" uit 1954. In de klassieker Invasion of the Body Snatchers uit 1956 was Bissell de arts die geloofde in het ongelooflijke verhaal van cocons die mensen verslinden en de autoriteiten waarschuwde voor de dreiging. Whit speelde briljant in de film Cafe op 101st Street.
Zijn door een granaat geschokte veteraan probeerde zijn problemen op te lossen in een totaal onvriendelijke sfeer. In de jaren vijftig speelde Bissell in de westerns The Great Missouri Raid, The Proud, The Del Rio Man, The Tall Stranger, The Sheriff.
Hij werd een cultartiest na de horrorfilms 'Thing from the Black Lagoon' en 'I was a werewolf-tiener'. De gemene beelden van gekke wetenschappers waren buitengewoon succesvol voor de artiest. In I Was a Teenage Frankenstein opende de naam van Wheat de cast.
In de jaren zestig speelde Bissell bijrollen in actie-avonturenfilms, gevangenis- en psychologische drama's, politieke fictie en familiefilms. In de jaren zeventig werd speciale aandacht besteed aan zijn werk in de thriller "Airport", de fantastische horror "Green Soylent".
Het beste werk werd erkend als zijn sluwe gouverneur van New York, die naar de stembus rende om een verschrikkelijke samenzwering te verbergen.
Een televisie
Een aflevering in de serie "By the Fireplace" begon in de jaren vijftig een televisiecarrière. Al 35 jaar filmt Bissell bijna tweehonderd verschillende meerdelige projecten. De laatste in de serie speelde hij in 1984. In "Code 3" ging de acteur op briljante wijze om met het beeld van een onverantwoordelijke accountant, als gevolg van constante familieproblemen, werd hij een crimineel.
In de jaren zestig werd Whit uitgenodigd om te schitteren in de populaire tv-serie Time Tunnel. Een van zijn laatste werken was de laatste film uit 1982 "Aliens from another planet". Daarin zag het publiek de kunstenaar opnieuw in het al bekende beeld van luitenant-generaal Haywood Kirk.
Bijna twee decennia lang was Bissell lid van de raad van bestuur van de Screen Actors Guild. In 1994 ontving hij de Saturn Award voor zijn bijdragen aan fantasy-, horror- en sciencefictionfilms.
De beroemde artiest heeft zijn persoonlijke leven drie keer gevestigd. Zijn eerste keuze was de actrice Adrienne Marden. Ze werd de vrouw van Whit in 1938. Het gezin kreeg twee kinderen, dochters. Het huwelijk strandde in 1954. Het nieuwe huwelijk duurde tot 1958. Daarin werd de acteur de vader van één baby.
De laatste uitverkorene van de kunstenaar was Jennifer Reine, zijn collega, in 1967. Er waren geen gezamenlijke kinderen in deze unie. Het echtpaar voedde hun zoon Reine op uit het vorige huwelijk van Brian Foster.
Whit Bussell stierf in 1996, 5 maart.
