Lillian Randolph is een Amerikaanse actrice, zangeres en radiopresentator. Ze speelde veel in de jaren '30 en '70 van de vorige eeuw. Speelde vooral bijrollen. Maar op de radio was Lillian een echte ster. Het publiek werd echt verliefd op de comedypresentator.
Biografie
Lillian Randolph's echte naam is Castello Randolph. Ze werd geboren op 14 december 1898 in de op twee na grootste stad van Tennessee en de eerste hoofdstad, Knoxville. Lillian stierf op 12 september 1980 in Los Angeles op 81-jarige leeftijd.
Randolph werd geboren als zoon van een methodistische priester en leraar. Ze had een oudere zus, Amanda. Ze wijdde ook haar leven aan acteren. Hun broer Steve Gibson werd muzikant.
Carrière
Lillian's professionele carrière begon bij Cleveland Radio, waar ze werkte als zangeres. Daarna verhuisde ze naar Detroit en vervolgens naar Los Angeles. Populariteit kwam naar Randolph in de jaren 1930. Ze was een komische radiopresentator. Haar filmdebuut had bijrollen in verschillende films, waarvan de bekendste It's a Wonderful Life was, een drama uit 1946. Ook was Lillian te zien in de komische film The Bachelor and the Girl uit 1947. Van 1940 tot 1952 was ze bezig met de voice-acting van de meid in de beroemde animatieserie "Tom en Jerry".
In de jaren vijftig was Randolph actief op televisie. Ze speelde kleine rollen in tv-series en nam deel aan tv-shows. In die periode acteerde ze minder vaak in films. Een van haar rollen in die jaren was in de film Hush, Hush, Sweet Charlotte uit 1964. Ze speelde ook een cameo-rol in 1979 in de film Onion Field. Dit was haar laatste filmwerk. Een jaar later stierf Lillian aan kanker. Ze werd begraven in Hollywood Hills Cemetery naast haar zus.
filmografie
In de jaren dertig speelde Lillian in 5 films: The Duke of the Summit, The Toy Wife, The Streets of New York, The Way South en At the Circus. The Duke of the Summit is een low-budget musical van William Nolte, geschreven door Phil Dunham en met nummers van Harvey Brooks en Ben Ellison. De hoofdpersonen werden gespeeld door Ralph Cooper en Lena Horn. Het drama Toy Wife uit 1938 werd geregisseerd door Richard Thorpe, met in de hoofdrollen Louise Rainer en Melvin Douglas. Ze vertelt over het leven van de flirt Frou-Frou. Streets of New York werd uitgebracht in 1939. De film werd geregisseerd door William Knight. Way South is een andere musical die in 1939 werd gefilmd met Bobby Brin en Alan Mowbray in de hoofdrollen. At the Circus is een komedie uit 1939 van Metro-Goldwyn-Mayer.
Van 1940 tot 1944 speelde Lillian in verschillende komedies: Hello Neighbor, The Palm Beach Story, No Time for Love, Three Sisters. Ze was ook te zien in muziekfilms uit deze periode, bijvoorbeeld in de films "Animal Farm Follis", "The Birth of the Blues". Lillian heeft gewerkt met regisseurs als Frank McDonald, Norman Zenos McLeod, Robert Siodmak, Victor Scherzinger, Leroy Prinze, Leslie Goodwins, Charles Lamont, Preston Sturges, Stuart Heisler, Mitchell Leisen, Curtis Bernhardt Juggardt, Eppert Nughardt …
Van 1945 tot 1950 speelde Randolph in verschillende films. Onder hen: "A Song for Miss Julie" - een Amerikaanse film uit 1945 geregisseerd door William Rowland, "Riverboat" - een komedie uit 1946 geregisseerd door Leslie Goodwins, "Child of Divorce" - Richard O. Fleischer's debuut uit 1946.
In 1943 werkte Lillian mee aan de film It's a Wonderful Life. In het verhaal besluit James Stewart als George Bailey zelfmoord te plegen op kerstavond. Zijn beschermengel grijpt in en laat zien hoe het leven van andere mensen eruit zou zien zonder hem. Randolph speelde ook in The Hunters, een Jack Conway-film uit 1947 geregisseerd door Jack Conway met Clark Gable, en The Bachelor and Bobby Soxer, een komedie uit 1947 geregisseerd door Irwin Reis en geschreven door de veelgeprezen schrijver Sydney Sheldon.
Ook tijdens deze periode werd het spaarvarken van Lillian Randolph aangevuld dankzij de Amerikaanse film noir uit 1948, Sleep, My Love. Het werd geregisseerd door Douglas Sirk en met in de hoofdrol Claudette Colbert, Robert Cummings en Don Amech. Het volgende werk van de actrice is in de romantische komedie Let's Live A Little uit 1948. Het werd geregisseerd door Richard Wallace. De film werd vooral populair dankzij Heli Lamarr en Robert Cummings, die de hoofdrollen speelden. Dit is een verhaal over een reclamemanager die wordt gestalkt door zijn ex-verloofde. In 1949 nam Lillian deel aan de komedie Once Again, My Darling. De film won een Oscar voor beste geluidsopname.
In de jaren '50 en '70 van de 20e eeuw speelde Randolph in vele interessante films die erkenning kregen van kijkers en filmrecensenten, en werden genomineerd voor prestigieuze prijzen. Onder hen bijvoorbeeld de psychologische horrorfilm uit 1978 "Magic". Hij vertelt over het leven van een buikspreker. Met Anthony Hopkins. Een andere horrorfilm werd in 1978 opgenomen door Bryce Mac. Het heet "Jennifer" en gaat over een meisje dat slangen kan besturen.
Guy Green en Dick Richards nodigden Lillian uit voor hun foto's. Ze speelde met Max Baer Jr. in het drama Wild McCullohey uit 1975, tegenover Forrest Tucker als JJ McCulloch, Julie Adams als Hannah McCulloch en Max Baer Jr als Culver Robinson. Randolph is te zien in Martin Ritts biografie uit 1970 The Great White Hope, Robert Aldrichs psychologische thriller Hush Sweet Charlotte uit 1964 en Anthony Manns Bend in the River uit 1952. En in 1951 speelde ze in de musicalfilm This is My Boy van Hal Walker.
