De getalenteerde, maar volledig niet-gerealiseerde actrice Louise Rainer heeft niet alleen gedenkwaardige beelden in films en uitvoeringen in haar geheugen achtergelaten, maar ook een verbazingwekkend feit - twee keer op rij werd ze de eigenaar van de beroemde Hollywood-Oscar.
Begin
Louise Rainer werd geboren op 12 januari 1910 in een rijke Joodse familie in de stad Düsseldorf (of Wenen, zoals andere bronnen aantonen). Haar ouders waren Heinrich Rainer en Emily (née Königsberger). Als kind kreeg het gezin de kans om het meisje een uitstekende thuisonderwijs te geven. Ze vervolgde haar studie in Wenen, waar ze haar theaterdebuut maakte op het podium van Dumont. Later nodigde Max Reinhardt haar uit voor zijn theatergezelschap, waar ze leerde spelen in de stijl van het impressionisme.
Op het podium van deze theaters speelde de aspirant-actrice verschillende belangrijke personages in de toneelstukken van beroemde toneelschrijvers zoals Bernard Shaw, Jacques Deval, Pirandello, Shakespeare, Duitse films met haar deelname werden uitgebracht, de vorming van een karakteristieke tragische actrice begon toen een bedrijfsagent verscheen op haar MGM (Metro Golden Meyer) en nodigde het meisje uit om in Hollywood te werken.
Duitsland maakte in 1935 moeilijke tijden door voor joden. Met het aan de macht komen van Hitler was er niet alleen een bedreiging voor haar theatercarrière, maar ook voor haar fysieke bestaan. Daarom werd Rainer gedwongen de uitnodiging te accepteren en naar het buitenland te gaan.
Carrière in Hollywood
Aan het begin van haar samenwerking met het Hollywood-bedrijf, werd Louise ondersteund door haar toenmalige hoofd, Louis B. Mayer. Sinds 1936 wordt jaarlijks een film uitgebracht met de medewerking van de actrice. Ze speelde Anna Held in The Great Siegfried, Oh Lahn in Blessed Land, Poldi Vogelhuber in The Big Waltz. Voor de rollen van Anna Held en Oh Lan wordt ze beide keren vereerd met de prestigieuze Oscar. Dit feit was uniek, aangezien geen enkele buitenlandse actrice ooit zo'n eer had gekregen. De kritiek was dubbelzinnig, velen waren ontevreden over de resultaten van het werk van de jury en de kunstenaar zelf vond niet dat ze waardig speelde. Louise Rainer beschouwde de onderscheidingen als een "Oscarvloek".
Na het ontvangen van prijzen blijft de actrice acteren in Hollywood-films, maar ze speelt niet wat ze zou willen, en de foto's zijn ronduit zwak. Echt tragische rollen, waar haar talent zich volledig zou kunnen manifesteren, worden haar niet gegeven, er wordt ook niet voldaan aan de vergoedingen. Een poging om te vechten tegen het management van het bedrijf brengt haar de faam van een vechter met een onmogelijk karakter.
De artiest heeft ook geen vriendschappelijke relaties in het team. Ze is depressief door het gebrek aan intellectuele gesprekspartners en ergert zich aan het constante gepraat over 'wie draagt wat' en 'wat er bij NN werd geserveerd'. Ze wil zich ontwikkelen, een actief leven leiden, beter acteren, maar het eng gefocuste Hollywood kan haar dit niet geven.
Al is ze de filmpartners enorm dankbaar voor hun steun en aanmoediging. Het vermogen om goed voor de camera te staan, niet alleen met emoties te spelen, maar ook met "innerlijke kracht", de ziel, zoals we zeggen, ontving de actrice van Hollywood-acteurs.
In het 39e jaar gaat het bedrijf "Metro Golden Mayer" de verwerpelijke actrice ontheven van de verantwoordelijkheid voor de ondertekende contracten.
Onvrijwillig pensioen
Begin mei 1939 verscheen Louise Rainer op het podium van een theater in Groot-Brittannië en vervolgens in New York.
Tijdens de oorlog houdt de actrice zich bezig met sociale activiteiten, is ze lid van de brigades om het moreel in het leger te behouden, speelt ze in het theater. In 44 speelde ze voor de laatste keer in een Hollywood-film en keerde daar later pas in de jaren negentig terug voor een prijsuitreiking. Als Amerikaans staatsburger kiest hij het VK als zijn vaste verblijfplaats.
Na de oorlog nam Rainer deel aan televisieprojecten, maar niet erg actief. Opnieuw verschijnt hij op het podium van het New Yorkse theater en daarna speelt hij niet meer.
In 60 nodigde de grote Federico Fellini haar uit om te schitteren in zijn film, inclusief een speciaal voor de actrice geschreven scène. Ze hield niet van de scène, ze werd gevraagd om het opnieuw te doen, de onderhandelingen sleepten zich voort en als gevolg daarvan liet de regisseur dit idee varen.
Onverwacht was de beslissing van de 87-jarige actrice om te schitteren in de Hongaarse versie van Dostojevski's The Idiot. Meer films met haar deelname kwamen niet uit.
Ondanks al haar negatieve houding ten opzichte van Hollywood en het Amerikaanse cinemasysteem, zei Louise Rainer altijd dat ze van haar vak houdt, er veel geluk en voldoening uit haalt.
Priveleven
Gedurende haar lange leven, en ze leefde 104 jaar, trouwde de actrice twee keer.
De eerste echtgenoot is de toneelschrijver Clifford Odets. Hij nam haar mee naar New York vanuit het gehate Hollywood, maar het leven met hem bracht Louise geen geluk. Op zijn aandringen werd ze gedwongen een abortus te ondergaan. Ze gingen uit elkaar en hadden amper drie jaar geleefd.
De tweede echtgenoot was Robert Knittel, een uitgever en een zeer rijke man. Het huwelijk met hem duurde tot zijn dood in 89. Het echtpaar had een langverwachte dochter, die Francesca heette. In een interview gaf de vrouw meer dan eens toe dat ze 45 jaar een geweldige echtgenoot had.
Al die tijd woonde de actrice periodiek in Engeland en Zwitserland, in feite een burger van Duitsland en de Verenigde Staten.
Ondanks het feit dat er een ster genaamd Louise Rainer op de Hollywood Walk of Fame staat, bekritiseerde ze tot het einde van haar leven de Amerikaanse cinema vanwege de overvloed aan bloed en moord, voor het feit dat het rampen op zich brengt en angst bij mensen in stand houdt.
De filmografie van de actrice zelf omvat 13 films.
Haar motto is: "Kunst moet goedheid en schoonheid brengen."
