Helen Keller is een Amerikaanse schrijver, activist en docent. Jaarlijks worden er festivals aan haar nagedachtenis gehouden, ze is opgenomen in de National Women's Hall of Fame van het land. Het profiel van Keller is sinds 2003 vereeuwigd op de munt van 25 cent.
Helen Adams Keller werd in 1968 op 1 juni in Easton geboren. Toen het meisje anderhalf jaar oud was, verloor ze door ziekte haar gehoor en gezichtsvermogen. Ze werkten niet met zulke kinderen. De ouders besloten zelf de dochter van de leraar te zoeken. Anne Sullivan slaagde erin de benadering van de leerling op te pikken. Dit werk werd een echte doorbraak in de speciale pedagogiek.
Tijd om de ziekte te bestrijden
De eerste keer na haar herstel kon het meisje niet eens communiceren met haar familie. Ze toonde verlangens met gebaren. Het ongeluk had geen invloed op het karakter van de baby. Het kind groeide vrolijk en opgewekt op.
Ouders dachten er steeds vaker aan om het meisje naar een weeshuis te sturen. Ze wisten niet of hun dochter op zichzelf kon wonen.
Alexander Bell raadde de Perkins School voor Blinden aan. De leraar die arriveerde hield geen rekening met de toestand van de leerling. Ze begon vrijwel direct aan haar studie. Ann schreef de woorden met haar vingers op Helens handpalm. Het meisje leerde al op de eerste dag alle signalen weer te geven.
Het duurde echter even voordat Keller de nuances van de taal kon doorgronden. Ze gebruikte vaak imiterende bewegingen.
Opleiding
Het eerste begrip versnelde het leren enorm. Het meisje begon na drie maanden zelfstandig in braille te schrijven. Ze las verhalen en leerde zelfs communiceren met mensen die niet bekend waren met speciale symbolen.
Het succes van de student verbaasde de professionals. Toen begonnen gedrukte publicaties over Kohler te schrijven. De samenwerking met Sullivan duurde bijna vijftig jaar. Helen kwam in mei 1888 op de blindenschool aan. Ze vond het leuk om met mensen zoals zij te communiceren. Na het eerste bezoek heeft de leerling Sullivan een aantal jaren lessen gevolgd. Op tienjarige leeftijd hoorde het meisje over Ragnhilda Kaate, die had leren praten. Helen schoot op om hetzelfde te doen.
De hele familie raadde haar af, uit angst voor wanhoop over mislukking. Maar de toekomstige schrijver drong alleen aan. De lessen begonnen met Sarah Fuller. De studente leerde klanken uitspreken, maar haar stem bleef moeilijk verstaanbaar voor vreemden. In 1894 werd Keller toegelaten tot de Wright-Humason School.
Haar studies duurden tot 1896. Helen kreeg verder onderwijs op een meisjesschool aan de Harvard University. Sullivan vergezelde haar, schreef regelmatig boeken in braille en nam lezingen op. In 1899 kreeg het meisje het recht om naar de universiteit te gaan. In 1900 ging Keller studeren aan het Radcliffe College. Erg drukke klaslokalen, het ontbreken van gedrukte publicaties met een speciaal lettertype en het gebrek aan aandacht van docenten werden een uitdaging.
Tijdens zijn studie ontstond de eerste autobiografie, "The Story of My Life". Het werd in 1903 als een apart boek gepubliceerd. Prestaties in socialisatie In 1904 studeerde hij cum laude af aan de universiteit. Helen werd de eerste doofblinde student die een hbo- en een bachelordiploma behaalde.
Keller verhuisde met Sullivan en haar man naar het dorp. Er werden nieuwe voorbeelden van haar werk gemaakt: "The World I Live In", "Song of the Stone Wall" en "Out of Darkness". In de jaren twintig begon de activist te reizen met lezingen. In 1937 bezocht Helen Japan, waar haar werd verteld over de hond Hachiko, die al negen jaar op zijn baasje wachtte op het station.
Keller wilde een hond van hetzelfde ras. Ze kreeg de eerste Akita Inu in de Verenigde Staten. In 1946 werd Keller benoemd tot International Relations Officer bij de Foundation for the Blind of America. In 1952 vond een bezoek aan Frankrijk plaats, waar de sociale activist de titel van Ridder in de Orde van het Legioen van Eer kreeg.
De opnames van de documentaire film "Invincible" hebben plaatsgevonden. Catherine Cornell werd de verteller. De tape werd bekroond met de Oscar voor het beste lange documentaireproject. Na 1960 verscheen de schrijver niet meer in het openbaar. Ze woonde voor het laatst de Lions Humanitarian Award bij. Helen Keller stierf in 1968, 1 juni.
Verdienste en geheugen
Haar opleiding betekende een doorbraak in het speciaal onderwijs. Veel bekende technieken waren in de toekomst gebaseerd op deze prestatie. De vrouw is een echt symbool geworden van de strijd van veel gehandicapten. Keller was opgeleid en ging naar Radcliffe College. De getalenteerde student kreeg een bachelordiploma. Keller vertelde over haar ervaring in de werken die ze maakte. Ze is een prominente filantroop en activist geworden. De activist steunde fondsen voor de socialisatie van gehandicapten, sprak zich uit tegen vrouwelijke discriminatie.
Ze nam actief deel aan het werk van de American Civil Liberties Union. In 1964 reikte Johnson de activist de Presidential Medal of Freedom uit. Sinds 1980 wordt de verjaardag van de schrijver gevierd als Helen Keller Day. In de literatuur werd ze de heldin van Gibsons toneelstuk The Miracle Worker.
Het verhaal van mijn leven is opgenomen in het verplichte literatuurcurriculum van veel scholen in Amerika. Het werk is vertaald in vijftig talen. Als actief en doelgericht persoon slaagde ze erin haar droom te realiseren en schrijfster te worden. Naast boeken zijn er bijna vijfhonderd artikelen en essays verschenen.
Straten in verschillende landen van de wereld zijn naar haar vernoemd. Het ouderlijk huis van Keller staat vermeld in het nationale register van historische plaatsen van het land. Het organiseert jaarlijks een festival ter nagedachtenis aan haar met de productie van het toneelstuk "Who Made a Miracle".
Het stuk, voor het eerst vertoond in 1959, werd bekroond met de Tony Award voor Beste Drama. In 1962 werd vertoond. De uitvoerders van de rollen van de hoofdpersonen Patti Duke en Anne Bancroft ontvingen Oscars.
Het stuk werd ook geïnspireerd door Indiase filmmakers. In 2005 filmden ze The Last Hope. Mark Twain, die een van Keller's vrienden werd, noemde haar een van de grootste mensen van die tijd, waardoor ze op één lijn stond met Napoleon.
