Gene Marilyn Simmons is een Amerikaanse actrice. Ze is al meer dan een halve eeuw een van de helderste sterren in Hollywood. Er zijn nog steeds miljoenen fans van haar talent over de hele wereld.
Britse schoonheid werd geboren in Londen op Crouch Hill. Gene Simmons werd op de laatste dag van januari geboren in een extreem arm gezin in 1929. Jin werd de jongste van vier kinderen.
artistieke carrière
Als actrice maakte het meisje haar debuut op vijftienjarige leeftijd. Een charmante leerling van een dansschool speelde in 1945 de zus van Margaret Lockwood in de film "Give Us the Moon".
De harten van het Engelse publiek waren meteen gewonnen. Jean verliet haar studie en dompelde zich volledig onder in de wereld van de cinema. Van 1945 tot 1948 nam ze deel aan Caesar en Cleopatra, Great Expectations en Hamlet.
Na de keuze van het meisje voor de rol van Ophelia door Laurence Olivier zelf, gaf de jonge actrice eerlijk toe aan de regisseur dat ze Shakespeare helemaal niet begreep. Maar onder leiding van Sir Lawrence heeft Jean het beeld op het scherm perfect belichaamd.
In haar artistieke carrière is Ophelia een grote prestatie geworden. Voor haar briljante optreden ontving de negentienjarige Simmons een Oscar, haar foto sierde de cover van Time. Bovendien werd de charmante artiest erkend als de beste actrice op het Festival van Venetië.
De productie won niet alleen harten in Groot-Brittannië, maar ook in de Verenigde Staten. De performer koos voor een ongebruikelijke interpretatie: gehoorzame dochter en verwarring. Critici noemden de debutante getalenteerd, de enige artiest die speelde met de directheid van het leven zelf.
In 1949 speelde Simmons in Blue Lagoon en een jaar later speelde hij in Farewell to the Fair.
Gezinsleven en bioscoop
Het persoonlijke leven van een beroemdheid was ook zeer succesvol. De vijftienjarige Jean ontmoette elkaar in 1944 toen hij met Stuart Granger aan een film werkte.
In 1950 werden de geliefden man en vrouw. Een kind verscheen in een gelukkig gezin. Jean beviel van dochter Tracy. Later werd ze filmeditor. Het acteerkoppel verhuisde naar de Verenigde Staten.
Simmons tekende een contract bij RKO. Vanwege constante vertragingen begon de film "Androcles and the Lion" veel later dan de afgesproken datum te worden opgenomen. Als gevolg hiervan diende de actrice die het wachten moe was een rechtszaak aan en won de zaak. Ze won het recht om deel te nemen aan de films "20th Century Fox".
De Hollywood-carrière schoot omhoog. Vier jaar lang speelde de kunstenaar in "Angelic Face", "Love for a Stranger", "Actress", "Little Bess", "The Shroud", "Egyptian", "Demetria and the Gladiators", "Desiree".
Jean speelde in 1955 met Marlon Brando en Frank Sinatra in Boys and Dolls, Sarah Brown. Daar voerde ze voor het eerst zelf alle muzikale partijen uit. Het werk werd bekroond met een Golden Globe en een BAFTA-nominatie.
Dit werd gevolgd door Hilda Crane, Until They Sailed, The Great Land en This Land is Mine. In 1956 ontving de getalenteerde artiest een speciale prijs, de David di Donatello-prijs. Terwijl de echtgenoot een van de meest gevraagde actrices werd in de Star Factory. De carrière van haar man mislukte. Als gevolg hiervan ging het paar uit elkaar.
Vrijwel onmiddellijk na de scheiding in 1960 trouwde Simmons met Richard Brooks, een scenarioschrijver en regisseur. In het huwelijk verscheen een dochter, Kate. Ze werd een succesvolle producer. Een gelukkig gezinsleven bracht een nieuwe carrièrestijging. Jean speelde in Elmer Gantry met Bert Lancaster, speelde in Spartacus met Kirk Douglas en werkte met Cary Grant in Greener Grass. Gedurende enkele jaren verliet de beroemde kunstenaar de grote bioscoop.
Nieuwe start
Tot grote vreugde van de fans keerde ze echter in 1963 weer terug. De triomfantelijke terugkeer werd gekenmerkt door haar reïncarnatie als moeder voor het schilderij "All the way home". De bewerking van James Agee's Death in the Family werd met veel smaak opgevoerd. Het werd voor de actrice steeds moeilijker om kwaliteitsprojecten te vinden.
Ze heeft meegewerkt aan Life Above, Mister Badwing, American Divorce en Happy Ending. De laatste film leverde een Oscarnominatie op. Films van een voorbijgaand personage, de actrice beschouwde de daaropvolgende "Mister Sycamore", "Dominic" en "Say hallo to Yesterday".
Vanaf 1970 stapte Simmons over op televisie. Zeven jaar later maakte ze het uit met haar man. Pensioen De actrice speelde in de tv-film "Valley of the Dolls", de miniserie "North and South" en "Great Expectations", de film "Perry Mason: The Case of Lost Love".
Fiona Cleary's optreden voor de tv-serie The Thorn Birds uit 1983 leverde Jean een Emmy op. De actrice nam deel aan afleveringen van de soapserie Dark Shadows uit 1991.
Simmons besloot terug te keren naar het grote scherm. Ze accepteerde een aanbod om te schitteren in Breaking Dawn en Working Underground met Hugh Grant en Anthony Hopkins. Ze lieten de vreugde van het fotograferen echter niet los. De laatste filmrol was het werk voor de Britse film "Shadows in the Sun" in 2009.
De magnifieke kunstenaar reïncarneerde als Hannah, een oude vrouw wiens zoon en kleinkinderen op bezoek komen aan het einde van haar leven. Door het ontbreken van geschikte rollen werd Jean depressief. Voor zijn uitstekende bijdrage aan de ontwikkeling van de bioscoop werd Simmons verkozen tot Fellow van het British Film Institute.
In 2003 werd de actrice een Dame of the Order of the British Empire. Tegen het einde van haar carrière speelde Jean in Star Trek: The Next Generation. Voor de Engelse versie van de Japanse anime "Howl's Moving Castle" uitte ze Sophie's grootmoeder, werd de stem van de held van het computerspel "Final Fantasy: Spirits Within Us". Simmons accepteerde het Amerikaanse staatsburgerschap en verhuisde naar Santa Monica. Ze woonde daar tot haar dood op 22 januari 2010.
