Vladimir Valentinovich Menshov is een Sovjet- en Russische acteur, regisseur, scenarioschrijver, producent en tv-presentator. Hij is de People's Artist van de RSFSR en geëerd kunstenaar van de RSFSR, evenals de USSR State Prize Laureate. Zijn professionele portfolio omvat zelfs een Oscar voor beste niet-Engelstalige film. Natuurlijk kan een persoon met zo'n regalia en verdienste onze landgenoten niet anders interesseren als het om zijn inkomen gaat.
Geboren in Bakoe en geboren in een familie ver van de wereld van cultuur en kunst, was hij in staat om zichzelf te realiseren als een uitstekende kunstenaar met een wereldwijde reputatie, uitsluitend dankzij zijn natuurlijk talent, efficiëntie en toewijding. Vladimir Menshov is een echt symbool van zijn tijd en men kan alleen maar dromen van zijn prestaties als filmmaker. Alle door hem gemaakte films vallen immers in het gouden fonds van de nationale cinema.
Publieke positie
Om de manier van denken en het leven van een uitstekende Russische acteur, regisseur en tv-presentator echt te begrijpen, moet men niet alleen kennis maken met zijn werk, maar ook met zijn burgerlijke positie. Vladimir Menshov communiceert altijd gewillig met de pers, wat erg aantrekkelijk is voor het leger van zijn fans.
Volgens de populaire kunstenaar volgt hij het actuele nieuws op de voet en maakt hij zich zorgen over de onbekwaamheid van moderne politieke strategen om de agenda professioneel te organiseren. Volodymyr Valentinovich is van mening dat de congestie van televisie-uitzendingen door Oekraïne en Trump een zekere afstandelijkheid en bereidheid creëert om uitsluitend informatie van internet te ontvangen bij de bevolking van het land.
Inderdaad, het nieuws herhaalt elkaar elke dag voor 90%. Je krijgt de indruk dat journalisten niet "in het veld" werken, maar alleen hetzelfde onderwerp bewerken. People's Artist of Russia herinnert aan zijn generatie in de Sovjettijd, toen het land leefde met nieuws dat met constante trots werd uitgezonden in verband met prestaties in de industrie, de landbouw en de wetenschap. In die tijd was de hele informatieruimte doordrongen van ideologie en pathos, waardoor de bevolking enigszins immuun was voor nieuws.
Maar ook nu is er in dit opzicht niets veranderd. Het is zelfs gepast om het thematische epos over de weergave van een ei in profiel in herinnering te roepen. Bovendien correleert het echte leven van mensen op geen enkele manier met dat van de "zombiebox". Vladimir Menshov merkt op dat de nationale propaganda van vandaag over de op handen zijnde "mooie toekomst" niet verschilt van de Sovjet-methode om "de hersenen te poederen". De ellendige salarissen van de meerderheid van de bevolking van de staat kunnen volgens de verantwoordelijke vertegenwoordigers immers eenvoudigweg niet aanzienlijk worden verhoogd vanwege de beperkte middelen. Tegelijkertijd is er echter een serieuze stijging van de brandstofprijzen. En dit in een olieproducerend land waar de staat actief betrokken is bij de prijsstelling.
Déjà vu van het nieuws
De strijd tegen corruptie is al het gesprek van de dag geworden. Het werd altijd op alle overheidsniveaus uitgevoerd. En het resultaat is bekend. Misschien was alleen het harde regime onder Stalin in dit opzicht behoorlijk effectief. People's Artist of the RSFSR gelooft dat het Westen in dit opzicht alleen succes heeft geboekt dankzij zeer serieuze maatregelen die in de 16-18 eeuw werden genomen. Daarna werden de hoofden en ledematen afgehakt in Engeland, Frankrijk en het welvarende Holland. De mensen waren gewoon bang voor de autoriteiten, die vruchten afwierpen.
In zijn thematische interviews zei Vladimir Menshov altijd dat hij tegen de zachtheid van de staat is in zijn strijd tegen corruptie, die hij gewone diefstal noemt. Deze positie geeft standaard aan dat de eigen financiële component een absoluut legitieme basis heeft.
Vladimir Valentinovich heeft herhaaldelijk verklaard dat de vergelijking van het moderne Rusland en de beschaafde landen met de huidige democratische wetten eenvoudigweg ongepast is. Ons land staat immers pas aan het begin van de weg als de mentaliteit van zijn burgers wordt gekoesterd. Vandaag de dag is het nog erg vroeg om te praten over het bewustzijn van de bevolking, waarvan de meeste ofwel zijn opgevoed met de dubbele moraal van het Sovjettijdperk, of actief hebben deelgenomen aan de herverdeling van eigendom in de "stormende jaren negentig", toen diefstal en corruptie was niet alleen alledaags, maar ook het meest directe instrument om macht te stichten …
De populaire artiest is oprecht verrast dat de huidige vertegenwoordigers van overheid en bedrijfsleven serieus proberen de bevolking ervan te overtuigen dat miljarden dollars, oceaanjachten en 's werelds toonaangevende voetbalclubs kunnen worden verworven door eerlijk zaken te doen. V. V.'s stem In die zin kan Menshov voluit 'de stem van het volk zelf' worden genoemd. En dit is niet alleen te wijten aan de terechte woede van de verontwaardigde meerderheid, maar ook aan het feit dat de "Oscar-winnende" regisseur nog nooit is gezien in vulgaire verspilling of prediking van een chique levensstijl, die tegenwoordig gebruikelijk is in de acteeromgeving.
Volgens de meester van de cinema waren er zelfs in oorlogstijd in het belegerde Leningrad mensen die profiteerden van de ramp van mensen, echte culturele waarden opkochten voor een schijntje en daardoor onredelijke winsten maakten. Een broodkorst voor Rembrandt heeft misschien iemands leven gered, maar de winstformule zelf veroorzaakt alleen maar walging in termen van de spirituele component van zo'n deal met boze geesten. Menshov stemt met beide handen voor confiscatie van eigendommen. Bovendien beveelt hij aan om een dergelijke wettelijke norm in te voeren met betrekking tot alle familieleden van de plunderaars van nationaal eigendom.
Filmografie van de regisseur
Waarschijnlijk geloven veel buitenlandse collega's van Vladimir Menshov dat de regisseur, wiens filmografie meesterwerken omvat als "Moscow Does Not Believe in Tears", "Love and Doves", "Shirley-Myrli", "The Envy of the Gods" en "Big Waltz", is een zeer vermogend persoon. Dit is echter niet gebeurd. En de favoriet van het volk heeft er helemaal geen spijt van.
Volgens de meest populaire artiest bedroeg zijn geldprijs voor de distributie van de film "Moscow Does Not Believe in Tears", die een "Oscar" kreeg, in de Sovjetjaren ongeveer 40.000 roebel. Vladimir Valentinovich vindt dit bedrag nog steeds redelijk en aanzienlijk. En hij noemt alle ongegronde beweringen van zijn collega's in de creatieve werkplaats op rijkdom en roem als zinloos en leeg.
