Emil Jannings is een populaire Duitse stomme filmacteur. Hij werkte samen met regisseurs als Ernst Lubitsch en Friedrich Wilhelm Murnau. Zijn filmpartners waren Hannah Ralph, Pola Negri en andere beroemde actrices uit het begin van de 20e eeuw.
De echte naam van Emil Jannings is Theodor Friedrich Emil Janents. Hij werd geboren op 23 juli 1884 in de Zwitserse stad Rorschach. Hij stierf op 2 januari 1950. Emil Jannings is een Duitse acteur die populair was in het Hollywood van de jaren twintig. Emil werd de eerste Duitse Oscarwinnaar. Hij won Beste Acteur in 1929.
Jannings is vooral bekend van zijn samenwerkingen met Friedrich Wilhelm Murnau en Josef von Sternberg. Hij speelde ook in Blue Angel tegenover Marlene Dietrich. Emil speelde in een aantal nazi-propagandafilms en bleef na de val van het Derde Rijk werkloos.
Biografie
Theodor Friedrich Emil Janents werd geboren in de familie van een Duits-Amerikaanse koopman. Hij woonde in Leipzig en Görlitz. In zijn jeugd stopte hij met de middelbare school om scheepsjongen te worden op een schip. Sinds 1900 werkte Emil in het Görlitz Theater.
In 1914 kwam Jannings naar de hoofdstad en sloot zich aan bij het gezelschap van het Max Reinhardt Theater. In 1916 regisseerde hij zelfstandig een toneelstuk van het Duitse Theater. In 1917 kreeg hij zijn eerste grote rol. Sinds 1918 speelt Emil in het Koninklijk Theater. Dit duurde echter niet lang en begin 1919 keerde hij terug naar Reinhardt en bleef daar tot 1920.
Carrière
Hij acteerde in films sinds 1916. Meestal is hij te zien in melodramatische films, films over passie, liefde, geld en misdaad. In 1919 speelde Emile Jannings Lodewijk XV in de film Madame Dubarry van Ernst Lubitsch. De film was een internationaal succes, wat de acteur bekendheid bezorgde. Emil gaf theatrale rollen op en richtte zich op film.
In 1922 speelde Emil Jannings de hoofdrol in het historische drama Peter de Grote van Dmitry Bukhovetsky. In 1924 was Emil te zien als receptioniste in The Last Man van Friedrich Wilhelm Murnau. Hij was ook een kunstenaar die in de film Variety van Ewald André Dupont uit jaloezie een moordenaar werd. In 1925 keerde hij terug om samen te werken met Murnau. Jannings speelt in Tartuffe en Mephistopheles in Faust.
In de herfst van 1926 begint Emile Jannings aan een Star Trek in Hollywood. Onder zijn Amerikaanse werken zijn er veel personages die hun rijkdom en positie hebben verloren en leven zonder geld, onderdak en sociale status. Als het van een stomme film in een geluidsfilm verandert, verliest Emil zijn positie in Hollywood door het Duitse accent. In het voorjaar van 1929 keerde Jannings terug naar zijn thuisland.
In 1930 speelde Emil de hoofdrol als leraar in de Blauwe Engel van Joseph von Sternberg. Het script voor de film is geschreven op basis van de roman van Heinrich Mann "The Teacher of Vile, or the End of a Tyrant." Dankzij de foto begon de carrière van Marlene Dietrich, die met Jannings speelde, zich te ontwikkelen. Sinds 1930 keerde Emil terug naar het theater. Zijn favoriete producties zijn toneelstukken van Gerhart Hauptmann. In 1934 werd hij een deel van het gezelschap van het Staatstheater. Zijn laatste rol was Bismarck in 1936.
De nationaal-socialistische periode brak aan en Emil werd een superster. In 1936 werd hij benoemd tot lid van de raad van commissarissen van de firma Tobis en in 1938 werd Jannings voorzitter. Hij was verantwoordelijk voor de productie van de film Tranvaal on Fire uit 1948. IN
In 1946 werd Jannings gedenationaliseerd. Hij ging naar Oostenrijk en stierf daar. In Inglourious Basterds van Quentin Tarantino werd Emil Jannings nagebootst door Hilmar Eichhorn.
filmografie
In 1914 speelde Emil in de film Passionel's Diary. Dit is een Duitse stomme oorlogsfilm met een propagandafocus, geregisseerd door Louis Ralph, die de hoofdrol speelde. In 1916 werd de film "Frau Eva" uitgebracht met medewerking van Emil. Deze stomme dramafilm werd geregisseerd door Robert Vien. De hoofdrollen werden vertolkt door Erna Morena en Theodor Loos. In 1917 verscheen de film "Life is a Dream", geregisseerd door Robert Vien. Emil speelde Bruno Decarli en Maria Fein. In het verhaal trouwt een jonge aristocraat met een monster.
In 1916 speelde Jannings in de horrorfilm Horror Night. De regisseurs - Richard Oswald en Arthur Robinson - nodigden Werner Krauss uit om de hoofdrol te spelen. Hier worden voor het eerst vampiers afgebeeld. In hetzelfde jaar verscheen de tragikomedie When Four Do the Same, geregisseerd door Ernst Lubitsch. Ossie Oswald en Margaret Kupffer schitterden tegenover Jannings. Lubitsch speelt zelf een medewerker van een boekhandel die verliefd wordt op de dochter van het personage, Emil.
In 1917 zagen kijkers het schilderij Het huwelijk van Louise Rohrbach. Dit drama werd geregisseerd door Rudolf Bibrach. Naast Emil speelden Henny Porten en Ludwig Trautmann er in. Het scenario is gebaseerd op de roman van Emmy Elert. In het verhaal trouwt een jonge leraar met een wrede fabriekseigenaar.
De ogen van de mummie is een Duitse stomme film uit 1918 onder regie van Ernst Lubitsch. De sterren van de film zijn Paula Negri, Emil Jannings en Harry Liedtke. Emils volgende werk is Rose Bernd, een Duits stom drama uit 1919 onder regie van Alfred Halm. Henny Porten speelde ook in de film. De plot is gebaseerd op het toneelstuk van Gerhart Hauptmann.
In 1919 speelde Jannings tegenover Paula Negri in Madame Dubarry. De film werd geregisseerd door Ernst Lubitsch en Norbert Falk en Hanns Craley schreven het script op basis van de memoires van Alexandre Dumas. Daarna werkt Emil aan Georg Jacobi's stomme film Vendetta. Leo Lasko hielp de regisseur met het schrijven van het script. Hij speelt met Emil Paul Negri en Harry Liedtke. In hetzelfde jaar speelde Jannings in Alfred Halm's film Mehemed's Daughter. Ellen Richter werd zijn partner. Emil's laatste werk in 1919 was de film Man of Action. Regisseur - Victor Janson, schrijver - Robert Wien, filmpartners - Hannah Ralph en Herman Betcher.
In 1920 speelde Jannings in 6 films. De eerste is Columbine van Martin Hartwig, geschreven door Emil Rameau en Jaap Speyer. Yannings werd gespeeld door Margaret Lanner en Alex Otto. De tweede is Anne Boleyn van Ernst Lubitsch, geschreven door Norbert Falk en Hanns Craley. Met Henny Porten, Emil Jannings en Paul Hartmann. De derde is "The Skull of the Pharaoh's Daughter" van Otz Tollen, geschreven door Otz Tollen. Erna Morena en Kurt Vespermann speelden met Emil. De vierde is Algol van Hans Werkmeister, geschreven door Hans Brennert en Friedel Kene. Jannings speelde met John Gott, Kat Haack en Hannah Ralph. De vijfde is "Big Light" van Hannah Henning, die het script zelf schreef. Cast - Hermann Betcher en Wilhelm Digelmann. De zesde is de komedie Kolhisel's Daughters van Ernst Lubitsch, geschreven door Hans Krasi. De cast bestond uit Jacob Tidtke als Matthias Kohlisel, Henny Porten als Liesel, Emil Jennings als Peter Xaver, Gustav von Wangenheim als Paul Seppl en Willie Prager als de koopman.
Een van Emil's iconische films uit de Hollywood-periode was Lewis Milestone's 1929 "Betrayal" van Paramount Pictures. Het vertelt het verhaal van de liefde van een boerin en een kunstenaar.
In 1942 produceerde en speelde Emil de nazi-propagandafilm Dismissal. Regisseur Wolfgang Liebeniner filmde het ontslag van Otto von Bismarck en ontving de eretitel "Film of the Nation", uitgereikt door de censuurdienst van het Ministerie van Propaganda van het Reich.
