Het is gebruikelijk om een melodie een opeenvolging van muziektonen in een bepaald tempo en ritme te noemen, die door de luisteraar als geheel wordt waargenomen, en niet als een verzameling geluiden. Muziek en melodie zijn echter niet synoniem.
instructies:
Stap 1
Er wordt aangenomen dat het concept van melodie in de oudheid verscheen. En het woord - "melodie" - is van oud-Griekse oorsprong, hoewel de oude Grieken zelf, volgens een paar geschreven getuigenissen, over hetzelfde gewoon melos noemden, een reeks methoden voor het zingen van poëzie. Met andere woorden, de oorsprong van de melodie is gerelateerd aan het tempo en het ritme van de recitatie. Afhankelijk van de stemming die op de voordrager aan de luisteraars moest worden overgebracht, verschilde de melodie: - leidend (voorwaartse, vloeiende beweging, vaag doen denken aan een toonladder), onderverdeeld in stijgend, dalend en cirkelvormig; - weven (huppelende beweging); - repetitie (herhaling van enkele en dezelfde klanken van dezelfde toonhoogte).
Stap 2
In het algemeen werd deze classificatie als basis genomen door de theoretici van muziek uit het tijdperk van het classicisme, die de basis legden voor harmonie, die met succes bestond tot het einde van de 19e eeuw. Volgens deze theorie kan muziek polyfoon zijn (wanneer alle stemmen gelijk zijn en elk van hen een melodie kan leiden die van register naar register verandert) of homofoon (melodie plus begeleiding). Simpel gezegd, de classici scheidden de hoge stijl van de lage, wat in die tijd zeer kenmerkend was voor wetenschappelijk onderzoek op het gebied van kunst.
Stap 3
De fundamenten van deze harmonieuze theorie waren vrij stevig gelegd. En tot op de dag van vandaag wordt aangenomen dat de melodie een voltooide tekening moet hebben, en als het niet eindigt met een cadans (een van de verschillende vastgestelde eindes voor een stuk), dan in ieder geval niet te gemoduleerd (modulatie is een overgang naar een toets met een halve toon of meer omhoog of omlaag zonder terug te keren naar de basis). Polyfonie behoort tot het verleden, maar homofone uitvoering blijft, die actief werd ontwikkeld in de Weense compositieschool totdat de muziek te eentonig werd.
Stap 4
In de eerste helft van de 20e eeuw verlieten veel componisten de klassieke muziektheorie en stapten over op polytonale compositie (I. Stravinsky, D. Sjostakovitsj) of - en dit was een revolutionaire beslissing - op dodecafonie ("nieuwe Weense school"), die probeerde om terug te keren naar het ware concept over muziek dat bestond vóór het rigide kader van het classicisme. Door dit te doen, gingen de componisten echter naar het andere uiterste en verdeelden ze alle muziek opnieuw in "hoog" (voor echte kenners) en "laag" (voor de "menigte").
Stap 5
Echter, in de tweede helft van de vorige eeuw, vanwege het feit dat er veel nieuwe mogelijkheden voor het spelen van muziek verschenen (van een elektrische gitaar tot een computer), werd de melodie opnieuw het lot van niet alleen "lage genres", maar keerde ook terug tot het werk van serieuze componisten (A. Schnittke, E. Denisov, E. Artemiev).
