Er zijn veel tekens in verband met fotografie. Apparaten die een foto op papier kunnen vastleggen, verschenen toen de meeste mensen bijgelovig waren. Zo ontstonden de verhalen dat camera's gevaarlijk zijn en interactie hebben met de menselijke ziel.
Lange tijd werd aangenomen dat foto's niet alleen het beeld bewaren, maar ook een deel van de ziel van degene die voor de lens staat. Tot nu toe geloven sommige mensen dat je een persoon kunt betoveren of vinden op een foto. Bovendien is er een wijdverbreid bijgeloof dat tijdens de slaap de ziel van een persoon niet verbonden is met zijn lichaam, naar andere werelden reist. Uit de combinatie van deze overtuigingen is hoogstwaarschijnlijk de mening ontstaan dat het onmogelijk is om slapend te fotograferen.
Volgens een andere versie is het voorteken verdwenen sinds de eerste camera's postume foto's van mensen maakten. De overledenen waren verkleed en zaten bij hun families om een herinnering aan de overledene achter te laten. De traditie van het fotograferen van dode mensen hield stand tot de jaren zeventig en tachtig (in afgelegen uithoeken). Omdat een slapend persoon met gesloten ogen lijkt op een levenloos lichaam, roept zo'n foto droevige gedachten op. En gevoelige en beïnvloedbare mensen kunnen geloven dat als je een foto van een persoon in een droom maakt, de dood hem zal benaderen.
De afwijzing van dergelijke afbeeldingen is vanuit het oogpunt van logica gemakkelijk te verklaren. Ten eerste zal een flits in het donker ofwel wakker worden en de slaper bang maken, ofwel de melatonineproductie verstoren en slaap voorkomen. Ten tweede zijn mensen in een droom ontspannen, nemen ze niet te gracieuze poses aan en beheersen ze hun gezichtsuitdrukkingen niet. Dus de resulterende momentopname zal velen niet bevallen na het ontwaken. En de auteur van de foto loopt het risico ruzie te krijgen met degene die hij in een droom heeft vastgelegd.
