Het Japanse samoeraizwaard - het hoogtepunt van de middeleeuwse wapenmetallurgie - schudt nog steeds de harten van velen met zijn pracht en een bijna magische kracht. Steeds meer mensen richten hun aandacht op dit eeuwenoude formidabele wapen. Tegenwoordig kan het zowel een geschenk zijn aan bijvoorbeeld de directeur, als gewoon zijn rechtmatige plaats in uw huiscollectie innemen. Haarscherp, relatief licht, perfect uitgebalanceerd - het bleef te allen tijde dodelijk.
Conventioneel zijn alle zwaarden in Japan verdeeld in twee soorten - lang (O-tachi, bladlengte meer dan 60 cm) en kort (Ko-tachi, minder dan 60 cm).
Het meest bekende type samoeraizwaard, grotendeels dankzij Hollywood, is de katana. Dit zwaard heerste voornamelijk onder de samoerai van lage rang en werd voornamelijk gebruikt voor gevechten door voetvolk. Welgestelde stedelingen konden zich ook katana veroorloven, en gebruikten ze vaak als geschenk aan verschillende functionarissen. De lengte van het katana-lemmet is ongeveer 73-75 cm. Het handvat (tsuka) bereikt een lengte van maximaal 30 cm. Het werd volgens de regels van de etiquette achter de riem gedragen, het lemmet moest achter de rug naar boven worden gericht.
Tachi - een lang zwaard met een smal blad - werd gebruikt door militaire commandanten en hooggeplaatste samoerai. De afmetingen van dergelijke zwaarden fluctueren, wat suggereert dat sommige van hen zouden kunnen zijn gebruikt in voetgevechten, andere in ruitergevechten. Gemiddeld was de klinglengte van deze zwaarden ongeveer een meter, het handvat was 30 cm of meer. Als de katana, vanwege zijn lichtheid, perfect was voor het voeren van gevechten zonder harnas, dan werd de tachi, vanwege zijn nogal indrukwekkende gewicht, meestal gebruikt om tegenstanders in zware leren harnassen te hakken.
Wakizashi is een kort hulpzwaard dat niet meer dan een halve meter lang is. Hij bezette een nis tussen de katana en tan-to (lange dolk).
Over Japanse slagwapens gesproken, men kan niet anders dan de wapens van de legendarische ninja's noemen. Het belangrijkste ninjazwaard was ninja-to (ninja-gatana). Dit is een kort mes, met een recht lemmet, wat niet erg gebruikelijk is voor samoeraimessen. De lengte van het lemmet was gemiddeld minder dan een halve meter, maar het handvat bereikte 40 cm. De belangrijkste voordelen van zo'n zwaarddolk waren compactheid en gebruiksgemak.
Het is dus volkomen verkeerd om, in navolging van de westerse filmindustrie, het concept van "Japans zwaard" te beperken tot slechts één katana. Over het algemeen was het arsenaal van het middeleeuwse Japan veel diverser en kleurrijker dan de wapens van de toenmalige West-Europese landen.
