Actrice en regisseur Christine Lahti heeft een aantal prestigieuze film- en tv-prijzen gewonnen. Twee keer werd ze een Golden Globe-laureaat en een keer een Emmy-laureaat. En in 1996 won Christine Lahti een Oscar voor haar korte film Leiberman's Love.
Jeugd, jeugd en eerste serieuze rollen
Christine Lahti werd geboren op 4 april 1950 in Birmingham (een klein stadje in de Amerikaanse staat Michigan) in een grote familie van Elizabeth en Paul Lahti. In totaal hadden haar ouders zes kinderen.
Het is bekend dat Christine's vaderlijke voorouders uit Finland kwamen. De achternaam "Lahti" is vertaald uit het Fins als "baai".
In haar jeugd studeerde ze schilderkunst aan de Universiteit van Florida en vervolgens dramatische kunst aan de Universiteit van Michigan.
Na haar opleiding te hebben gevolgd, ging Lahti op tournee door Europa met een groep mime-artiesten. Ze keerde echter al snel terug naar de Verenigde Staten en vestigde zich in New York. Eerst werkte ze hier als serveerster. En tegelijkertijd volgde ze acteerlessen op de HB Studioschool van de beroemde actrice en theaterdocent Uta Hagen (1919-2002).
Christine Lahti verscheen voor het eerst op televisie in 1978 in The Harvey Corman Show.
En een jaar later, in 1979, maakte Christine Lahti haar filmdebuut - in de film "Justice for All" speelde ze de geliefde van de hoofdpersoon - advocaat Arthur Kirkland (gespeeld door Al Pacino).
Christine Lahti in de jaren tachtig en begin jaren negentig
In 1982 speelde Christine Lahti in de tv-film "The Executioner's Song", die vertelt over de laatste negen maanden van het leven van de moordenaar van Gary Gilmour. Lahti's filmpartners hier waren Tommy Lee Jones en Rosanna Arquette.
Sinds het begin van de jaren tachtig begon de actrice op Broadway op te treden. Christine Lahti verwierf haar eerste bekendheid bij het theaterpubliek voor haar rol in de productie "Present Laughter" uit 1982. Een ander opmerkelijk theaterwerk uit deze periode is haar rol in de musical "The Heidi Chronicles".
In 1985 werd Lahti genomineerd voor een Oscar als actrice in een bijrol voor haar rol in de film Extra Shift. Deze film gaat over jonge meisjes die tijdens de Tweede Wereldoorlog in een vliegtuigfabriek werken. Maar het Oscar-beeldje dat jaar ging niet naar haar, maar naar de actrice Peggy Ashcroft.
In 1988 speelde Lahti in Sidney Lumet's drama Idling, dat het verhaal vertelt van een getrouwd stel dat zich onder valse namen verstopt voor de autoriteiten. Hier speelde ze de hoofdpersoon - Anna Pope. Voor dit werk ontving Lahti de Golden Globe en de Los Angeles Film Critics Association Award Association
In 1992 speelde ze in de film Escape from Normal. Hier speelde ze de serveerster Darley, die in het verleden een vreselijk persoonlijk drama meemaakte. Op een dag ontmoet Darley een alleenstaande vrouw genaamd Marianne. Ze worden al snel vrienden en besluiten naar Alaska te vertrekken om daar een nieuw leven te beginnen…
Een Oscar winnen
In 1995 regisseerde Christine Lahti de korte film Leiberman in Love for Showtime, waarmee ze haar regiedebuut maakte. Het script voor deze film was gebaseerd op een kort verhaal van schrijver William Patrick Kinsella.
Een van de twee hoofdrollen in "Leiberman in Love" - de rol van de prostituee Shalin - werd rechtstreeks gespeeld door Lahti. Daardoor kreeg ze voor deze foto (maar niet als actrice, maar als regisseur) een Oscar in de nominatie voor de beste korte speelfilm.
verdere carrière
Vier jaar lang, van 1995 tot 1999, speelde Christine Lahti in de medische serie Chicago Hope. Hier speelde ze een van de vaste helden - hartchirurg Kate Austin. En deze rol leverde haar uiteindelijk Emmy- en Golden Globe-awards op.
In 2001 schoot Lahti haar eerste (en tot nu toe enige) langspeelfilm, My First Man. De hoofdrollen worden gespeeld door Lily Sobieski en Albert Brooks. De film vertelt het vreemde verhaal van een relatie tussen twee alleenstaande mensen - een gothicmeisje dat onlangs haar middelbare school afrondde, en een 49-jarige manager van een kledingwinkel. De film kreeg goede recensies van vele Amerikaanse critici, waaronder Roger Ebert zelf.
In mei 2005 werd Christine Lahti columnist voor The Huffington Post. Haar column was behoorlijk populair bij lezers - Christine gaf levendig en interessant haar mening over verschillende kwesties.
Sinds 2009 begon de actrice te verschijnen in de tv-serie Law & Order: Special Victims Unit als Sonya Paxton. Haar personage verscheen in zeven afleveringen in de loop van twee jaar.
In 2012 trad Lahti toe tot de cast van Hawaii 5.0 en portretteerde Doris McGarrett op het scherm.
Van 2015 tot 2017 speelde ze de rol van Laurel Hitchin in de tv-serie Blacklist.
In het afgelopen decennium speelde Lahti echter niet alleen op televisie, maar ook in onafhankelijke films. De actrice nam met name deel aan films als "From Hate to Love" (2013), "Mania for Days" (2014), "Safe Lighting" (2015), "Steps" (2015).
Het is ook de moeite waard eraan toe te voegen dat Harper Wave in 2018 een boek met memoires van Christine Lahti "True Stories From an Unreliable Eyewitness" ("Waargebeurde verhalen van een onbetrouwbare ooggetuige") heeft gepubliceerd.
Priveleven
Sinds 1983 is Christine Lahti de echtgenote van regisseur Thomas Schlamme. En vandaag zijn ze nog steeds getrouwd.
Het echtpaar heeft drie kinderen. Het eerste kind - een jongen genaamd Wilson (op dit moment is hij trouwens ook een professionele acteur) werd geboren in 1988. Vijf jaar later, in 1993, beviel Lahti van een tweeling van Thomas - een meisje Emma en een jongen Joseph.
De actrice woont met haar man in Los Angeles. Daarnaast is bekend dat Christina Lahti ook appartementen bezit in Greenwich Village, New York.
