Margaret Rutherford (Rutherford) is een Engelse film- en theateractrice die voor het eerst op het grote scherm verscheen in 1936. En haar debuut op het theaterpodium vond plaats op 33-jarige leeftijd. In 1964 won ze een gouden Oscar-beeldje en een Golden Globe voor haar briljante optreden in de film Very Important Persons.
De carrière van Margaret Rutherford in theater en film begon vrij laat. Ze kwam pas in 1925 naar het theater en kwam 11 jaar later in de bioscoop. Dit belette echter helemaal niet dat een getalenteerde vrouw, die er al op jonge leeftijd van droomde actrice te worden, in bijna 50 films acteerde. De meeste van haar rollen waren zeer succesvol.
Het acteertalent van Margaret werd gewaardeerd door koningin Elizabeth II zelf, die de kunstenaar een adellijke titel toekende. Bovendien kreeg Rutherford in het begin van de jaren zestig voor het eerst de titel van officier van het Britse rijk en vervolgens - een dame van cavalerie. De Webber Douglas Academy of Arts and Drama Awards werden ook naar haar vernoemd. En in 1963 wijdde de beroemde schrijver Agatha Christie een roman aan de getalenteerde kunstenaar - "En, kraken, de spiegelringen …".
Biografische feiten
Margaret Taylor Rutherford werd geboren in het kleine provinciestadje Balkham. Het is gelegen in de zuidelijke buitenwijk van Londen in het Verenigd Koninkrijk. De toekomstige actrice werd geboren in 1892. Haar verjaardag: 11 mei. Margaret was het enige kind in het gezin.
De vader van het meisje heette William Benn. Hij leed aan dementie en in 1883 vermoordde hij zijn eigen vader. In de vroege jaren 1900 werd hij voor verplichte behandeling naar een gesloten psychiatrische kliniek gestuurd, waar William 7 lange jaren doorbracht. Daarna nam zijn oudere broer de voogdij over hem over.
Margaret's moeder heette Florence Nicholson. Na de geboorte van haar dochter verhuisde ze tijdelijk naar India en nam het kind mee. Maar toen Margaret 3 jaar oud was, pleegde haar moeder zelfmoord.
Op driejarige leeftijd keerde de toekomstige actrice terug naar Engeland. Haar tante Bessie Nicholson woonde in Londen, die de baby bij haar bracht. Ze woonden op Wimbledon. Onder haar familieleden was ook Tony Benn, een Engelse politicus. Hij was de neef van Margaret Rutherford.
Al op jonge leeftijd begon het meisje interesse te krijgen in creativiteit en kunst, ze werd aangetrokken door het theater. Daarom begon Margaret, toen Margaret naar school ging, privé-acteerlessen te nemen, waarvoor haar tante graag betaalde. Rutherford werd opgeleid bij Wimbledon High School.
Ondanks het feit dat Margaret Rutherford droomde van een acteercarrière, slaagde ze er niet in om onmiddellijk na het ontvangen van een basisopleiding een creatieve carrière te starten. Het meisje werkte enige tijd als lerares spreken in het openbaar. Na de dood van haar tante ontving ze een kleine erfenis, waardoor ze kon overstappen op creativiteit.
In 1925 deed Margaret auditie en trad toe tot de groep van het Old Vic Theatre, gevestigd in Londen. Aanvankelijk speelde de actrice slechts kleine rollen, maar na verloop van tijd kon ze erkenning krijgen. Ze nam vooral deel aan klassieke toneelstukken, waaronder die gebaseerd op de werken van William Shakespeare. Een van haar eerste werken was bijvoorbeeld een kleine rol in de productie van 'The Taming of the Shrew'.
De kunstenaar stapte in de jaren dertig in de grote bioscoop. De eerste film met Margaret Rutherford werd uitgebracht in 1936. Daarna begon haar acteercarrière in de bioscoop zich zeer snel te ontwikkelen. Ondanks haar leeftijd werd Margaret al snel een veelgevraagde actrice.
Ze was vooral beroemd vanwege de rol van Miss Marple in films gebaseerd op het werk van Agatha Christie. Opmerkelijk is dat Agatha Christie zelf aanvankelijk erg sceptisch stond tegenover de actrice. Ze geloofde dat Rutherford het karakter van de heldin vervormde. Later, toen de vrouwen elkaar ontmoetten, ontstond er echter een vriendschap tussen Christie en Margaret Rutherford. De schrijfster herdefinieerde haar kijk op het acteren van Margaret en haar karakterpresentatie. Uiteindelijk betuigde ze haar respect en respect voor de kunstenaar door een van haar romans aan haar op te dragen.
Gedurende haar hele leven leed Margaret Rutherford meerdere keren aan depressies. Ze had een erfelijke aanleg voor mentale pathologieën en was erg bang om met echte waanzin geconfronteerd te worden. Hierdoor weigerde de kunstenaar bewust kinderen te krijgen. Aan het einde van haar leven veranderden al haar angsten in de ziekte van Alzheimer. Door de daaruit voortvloeiende geheugenlacunes en de snel verslechterende gezondheid, zag de actrice zich eind jaren zestig genoodzaakt haar carrière te beëindigen.
filmcarrière
In 1936 werden twee banden met de medewerking van de actrice tegelijk uitgebracht: "Dusty Ermine" en "Speeches of the Devil". Vervolgens, tijdens de jaren 1930-1940, verscheen Margaret Rutherford in films als "At Any Cost", "Silent Wedding", "The Yellow Canary", "English Without Tears", "The Merry Ghost", "Miranda", "Pass in Pimlico". In 1946 maakte ze haar televisiedebuut, met in de televisiefilm The Importance of Being Earnest.
In 1950 speelde Margaret Rutherford haar eerste rol in een tv-serie, in het BBC Sunday Night Theatre. Dit project kwam tot eind 1959 op de schermen. Twee jaar later verscheen de kunstenaar in de succesvolle film "The Importance of Being Earnest", en in 1953 werd de film "Trouble in the Shop" uitgebracht, die zeer werd gewaardeerd door filmcritici en kijkers.
Eind jaren vijftig verwierf Margaret Rutherford extra bekendheid met rollen in projecten als Just So Lucky en It's All Right Jack.
In de jaren zestig had vrijwel elke film met de getalenteerde actrice veel succes en hoge kijkcijfers. Onder de projecten met haar deelname zijn: "Om 16.40 uur van Paddington", "Na de begrafenis", "Hey moord!", "De ergste moord", "Midnight Bells", "The Countess of Hong Kong." In 1963 vond de première van de film "Very Important Persons" plaats, waarin Margaret Rutherford verscheen naast populaire artiesten als Richard Burton en Elizabeth Taylor. Hoewel Rutherford een bijrol speelde in deze film, werd haar talent zeer gewaardeerd. En een jaar later won ze de Golden Globe- en Oscar-awards.
De laatste films met de deelname van de actrice werden uitgebracht in 1967. In 'Arabella' speelde ze prinses Ilaria en in 'The Wacky World of Mother Goose' verscheen ze voor het eerst in haar carrière als stemacteur.
Margaret Rutherford had contracten voor nog 3 films. In 1969 begon ze zelfs te filmen in de film "The Virgin Mary and the Gypsy", maar uiteindelijk werd ze vervangen door een andere actrice vanwege het feit dat het geheugen van Margaret ernstig was aangetast. In 1970 moest ze het contract opzeggen om in de film "Song of Norway" te draaien. In hetzelfde jaar, ondanks het begin van de repetities, werd Margaret Rutherford, vanwege haar slechte gezondheid, gedwongen te weigeren te werken in de film "The Great and Inimitable Mr. Dickens."
Persoonlijk leven en dood
De enige echtgenoot van de actrice was Stringer Davis, die met zijn vrouw in 27 films en televisieprojecten verscheen. De bruiloft vond plaats in 1945. Stringer en Margaret waren samen tot de dood van de actrice.
Aan het einde van haar leven leed Margaret aan de ziekte van Alzheimer. Ze stierf aan een longontsteking in het Engelse dorp Chalfont St. Peter, gelegen in Buckinghamshire. Datum van haar overlijden: 22 mei 1972
Een herdenkingsdienst werd gehouden in de St Paul's Church in Covent Garden. De actrice ligt begraven op het kerkhof in Jerrads Cross.
De man van Margaret Rutherford stierf 1,5 jaar na zijn vrouw. Zijn graf is naast het graf van zijn vrouw.
