De esthetiek van rock bestaat niet alleen uit een bepaald beeld, maar ook uit een aantal verschillende gitaarriffs die meer dan één gitarist hebben verheerlijkt. Dus wat houdt het concept van "riff" in, wat zijn de soorten en manieren om uit de gitaar te extraheren?
Alles over gitaarriffs
Een riff is een constant herhalend, kort muziekstuk dat een intro of een ander element van een nummer kan zijn. Gitaarriffs worden gebruikt als begeleiding, climax, einde, enzovoort. In blues- en rockmuziek worden riffs gespeeld door de ritmegitarist in het lagere register - namelijk de lagere snaren.
Sommige gitaarriffs zijn zo herkenbaar geworden dat hele nummers van cultrockbands erdoor herkend worden.
Er zijn bepaalde soorten riffs - akkoord, monofoon, open toets of op kwint gebaseerd. Gitaristen gebruiken ook vaak pedaal-pitched riffs of blues riffs gespeeld in de toonsoort E majeur. Deze aanduidingen zijn echter een voorwaardelijke classificatie, aangezien meerdere fragmenten in dezelfde riff kunnen worden gecombineerd. Hierdoor kan elke gitarist zijn eigen riff creëren terwijl hij experimenteert met gitaarspel.
De essentie van gitaarriffs
Pedaalachtige riffs, gebruikelijk in de jaren 80, zijn een constant herhalende toon. In dit geval is de pedaalnoot de grondtoon die wordt gespeeld op de open snaar, die fungeert als achtergrond voor het spelen van intervallen en kwarttonen die overeenkomen met verschillende akkoorden.
Ook is het als pedaaltoon toegestaan om niet alleen de kwint, maar ook de zesde/vierde snaar te gebruiken.
Monofone riffs, gebruikelijk in de jaren 70, zijn gebouwd op basis van de pentatonische toonladder en worden een octaaf lager nagesynchroniseerd wanneer ze op de basgitaar worden gespeeld. Monofone riffs gebruiken geen akkoorden of onderbroken intervallen - behalve dat, zijn er geen speciale oefeningen nodig om ze te spelen.
Akkoordriffs worden gespeeld met akkoorden op een licht overstuurd of schoon geluid, zodat noten niet worden vervormd. Veel beroemde gitaristen hebben met akkoordriffs gespeeld met grote pentatonische noten en afgewisselde intervallen.
Speedriffs zijn de makkelijkste en leukste manier om gitaar te spelen. Ze worden in overdrive of distortion gespeeld, waarbij alleen de grondtoon (tonicum) en kwint (vijfde stap) worden gebruikt. Deze klanken moeten door de gitarist worden gespeeld met snelle slagen naar beneden. Snelheidsriffs worden vaak uitgebuit in punk en thrash metal, omdat hun eenvoudige uitvoering de gitarist in staat stelt plectrums in de menigte te gooien terwijl hij tegelijkertijd de snaren aanslaat en opvallende foto-poses maakt.
