Wanneer er in het leven niet genoeg emoties, ervaringen, sterke gevoelens en passies zijn, wanneer een volwassene een volwassen sprookje wil, komen verhalen verteld in een melodramatisch genre te hulp. Melodrama is immers universeel en geschikt voor bijna alle gelegenheden. Je hoeft alleen maar te beslissen over je eigen humeur en verlangen, en - voila! - nu rest alleen nog het kiezen van een passend verhaal over het leven van iemand anders.
Heel vaak rolt in de herfst onredelijk verdriet over een persoon. Zelfs als de zon schijnt en de dag mooi en helder is. En als de regen valt, is het des te moeilijker om de onbegrijpelijke, plotseling opwellende melancholie het hoofd te bieden. Het is op zulke dagen of avonden dat melodrama's helpen een onbegrijpelijke stemming te overwinnen, emoties en onbewuste verlangens naar buiten te brengen, hun verdriet uit te schreeuwen terwijl ze kijken naar de wisselvalligheden van andermans fictieve leven en dood.
"De meest trouwe vriend": Ze hebben me geleerd om loyaliteit te waarderen … En vergeet nooit degenen van wie je houdt."
"Hachiko: De meest loyale vriend"
Artiesten als Keanu Reeves, Charlize Theron, Jim Sturgess, Anne Hathaway, Richard Gere, Matthew Goode, Mario Casas en Maria Velverde zijn de laatste jaren onovertroffen meesters die de titelrollen in melodramatische films vertolken.
Mee eens, Hollywood-sterren Keanu Reeves en Charlize Theron zijn meesters in het spel van de liefde. Het verhaal dat door hen en regisseur Pat O'Connor wordt verteld in de film Sweet November (2001) over een succesvolle, robotachtige PR-intellectueel, die door een stervend meisje wordt teruggebracht naar de normale wereld van levende mensen, ontroert tot tranen, omdat aanrakingen zo snaren van de ziel die veel mensen in het dagelijks leven vergeten: de vreugde van het aanraken, de geur van de zee en het geluk van een vakantie geregeld voor een beste vriend.
De film "Across the Universe" (geregisseerd door Julie Taymor, 2007) voor veel kijkers (en vooral toeschouwers) ontdekte de jonge, getalenteerde acteur Jim Sturgess, die vervolgens meer dan eens in melodramatische films verscheen, en, belangrijker nog, nooit zou herhalen.
In het muzikale melodrama Across the Universe is de held van Sturgess een eenvoudige werkende man, bijna een loser, die leeft in het Beatles-tijdperk. Hij zingt Beatles-nummers alsof ze door hem en over hem zijn geschreven: over jezelf in de wereld vinden, over oorlog, over wat het is om ware liefde te winnen en te verliezen. In de film "One Day" (geregisseerd door Lone Scherfig, 2011) is de held van Sturgess een succesvolle heldenliefhebber die iedereen naar bed sleept als hij alleen maar naar het meisje kijkt. Hij heeft geluk in alles: in liefdesaffaires, werk, geld. Eens had hij het geluk een charmant meisje te ontmoeten dat jarenlang een goede vriend werd. Maar als de heldin van de film, uitgevoerd door de slimme en mooie Anne Hathaway, onmiddellijk besefte dat ze gedoemd was lief te hebben, dan bereikte het nieuws dat hij jarenlang van de enige vrouw op aarde hield voor hem de held pas jaren later. En toen bleek ineens dat er in de bloei der jaren maar heel weinig tijd meer kan zijn voor wederzijdse liefde…
'We hebben alleen jouw herinneringen. Ik wil dat je me sterk en mooi herinnert. Begrijp ik niet? Als ik weet dat je me zo herinnert, is niets eng voor mij. God, Nelson, jij bent mijn onsterfelijkheid!"
"Zachte november"
Geluk is nooit absoluut, toch? Het komt net zo onverwacht als de dood. Alleen de dood mist minder vaak. Liefde en dood in één fles zijn vaak onafscheidelijke componenten van melodramatische verhalen. Dat is de reden waarom, empathie voor de helden, het onmogelijk is om niet in tranen uit te barsten. En we huilen in bioscopen en voor tv-schermen, kijkend naar het verhaal van de trouwe hond Hachiko, die tot het einde trouw bleef aan zijn meester, na de dood van de held Richard Gere (Hachi: A Dog's Tale, geregisseerd door Lasse Hallstrom, 2008) …
We kunnen in tranen uitbarsten als we meeleven met de stoere en soms wrede heldenliefhebber, gespeeld door een van de meest gewilde acteurs in het Verenigd Koninkrijk vandaag, de knappe Matthew Goode. In 2011 speelde de kunstenaar in een verhaal over liefde en dood in het melodrama Burning Man (regie Jonathan Teplitzky, 2011). Het vuur in deze film achtervolgt de held van Hood overal - hij verbrandt hem van binnenuit en stort van buiten in elkaar: hem dwingend een tragedie te overleven, die bijna niet te verwerken is. Dood aan kanker van een mooie vrouw, de moeder van zijn zoon, zijn geliefde, scheurt de wereld van de held in ongelijke, scherpe stukken en daardoor staat zijn wereld op zijn kop. Daarom is de constructie van de film chronologisch omgekeerd en verscheurd. Maar het is uiteindelijk liefde die de held van het melodrama zal helpen om uit het vuur van verlangen en verdriet te komen en herboren te worden als een feniks. Tijdens en na het zien van deze moeilijke, passionele en sexy film zijn de tranen van tranen honderd procent gegarandeerd.
"Voor mij is het ene moment met jou geluk, het andere is de hel."
"Drie stappen boven de hemel"
Gelukkig voor het publiek - en vooral de toeschouwers - is het niet altijd en niet in alle melodrama's dat de helden aan het einde van de films sterven. Soms vertrekken ze bij het afscheid van hun geliefde gewoon naar het 'einde van de wereld'. Zo'n "rand" voor de held in het Spaanse melodrama Three Meters Above Heaven (Tres metros sobre el cielo, geregisseerd door Fernando Gonzalez Molina, 2010) - over halfjeugdige, halfvolwassen liefde - na de dood van zijn beste vriend en afscheid in zijn eerste liefde-passie, werd Groot-Brittannië. De romantiek van de helden Mario Casas en Maria Velverde wordt op het hoogtepunt van de relatie onderbroken, maar misschien niet voor altijd? Immers, zelfs vanaf het "einde van de wereld" kun je terugkeren naar je oude liefde. Of om een nieuwe te ontmoeten.
