Non-fictiefilm is een vorm van cinematografie die traditioneel in tegenspraak is met fictie of fictie. Dit type cinematografie heeft enkele belangrijke kenmerken.
instructies:
Stap 1
In de Russische taal zijn de verschillen tussen de concepten van fictie en non-fictie films erg vaag. Het is veel logischer om de Engelse termen "fictie" en "non-fictie" (vertaald als "met fictie" en "zonder fictie") te gebruiken. Je kunt non-fictiefilms omschrijven als het filmen van echte mensen in echte levensechte situaties. Non-fictiefilms zijn geen documentaires in de algemene zin van het woord, aangezien documentaires ensceneringselementen kunnen bevatten, dramatiseringen die speciaal voor de film zijn gefilmd. Maar bij het beschrijven van dit soort kunst worden deze concepten vaak gecombineerd.
Stap 2
De onderwerpen voor non-fictie of documentaire films zijn meestal culturele fenomenen, opmerkelijke prestaties, wetenschappelijke hypothesen, interessante gebeurtenissen, beschrijvingen van het leven van beroemde mensen of groepen mensen. Maar historische reconstructies in speelfilms, zelfs als ze volledig overeenkomen met de werkelijkheid, kunnen geen vertegenwoordigers van non-fictiefilms worden genoemd. En films waarin elementen van enscenering aanwezig zijn, bijvoorbeeld een speciale provocatie van helden tot emoties of het herstel van documentaire gebeurtenissen op het scherm, worden integendeel beschouwd als vertegenwoordigers van het genre.
Stap 3
Er zijn verschillende soorten non-fictiefilms die elkaar niet uitsluiten en niet alle mogelijke opties uitputten, aangezien er in dit soort cinema geen duidelijke grenzen tussen genres zijn. Het kan een evenementenkroniek zijn, filmen voor speciale doeleinden (bijvoorbeeld voor politieprotocol, videobewaking, wetenschappelijk filmen), filmkronieken, auteursjournalistiek, enz. Volgens zijn vorm kunnen non-fictiefilms worden onderverdeeld in een filmreportage, een portretfilm, een filmdagboek, een filmreis, een filmessay, een filmonderzoek, een komische film, enz.
Stap 4
De taken van de maker van een non-fictiefilm kunnen verschillend zijn: het maken van een leerboek; geografisch, etnografisch, zoölogisch, historisch of ander onderzoek; creatie van een propagandamiddel (wetenschappelijk, religieus, verkoop, enz.); creatie van journaals (beschrijving van een lang proces of historische gebeurtenissen), creatie van een journalistiek werk (rekening houdend met actuele politieke en sociale problemen). Documentairemaker Hugh Bedley heeft de hoofdtaak van het hele genre van non-fictiefilms goed omschreven: 'te vertellen over de wereld waarin we leven'.
Stap 5
Het proces van het maken van een non-fictiefilm is behoorlijk ingewikkeld. Voorheen moest de auteur materiaal vinden dat essentieel en gedocumenteerd zou moeten zijn. Op basis van de bewezen feiten wordt een script geschreven. Om al het materiaal in één film te combineren, worden archieffoto- en videomateriaal bewerkt, reportage (in de vorm van interviews of journaals) en geënsceneerd (maar nauwkeurig het beeld van wat er in de werkelijkheid gebeurt) opnamen, interieur- of veldopnamen worden uitgevoerd uit, afhankelijk van het scenario.
Stap 6
Tot nu toe zijn non-fictiefilms niet populair bij kijkers, hoewel er veel films en documentaires worden gemaakt. Alleen bereiken ze niet allemaal het grote publiek. Meestal zijn dergelijke meesterwerken alleen te zien op speciale of zelfs gesloten filmfestivals, die tot nu toe ook niet kunnen bogen op een groot publiek.
