Troisi is een bekende Italiaanse acteur, scenarioschrijver en regisseur. Hij leverde een onschatbare bijdrage aan de kunst van de cinematografie in Italië, creëerde verschillende succesvolle komedies en speelde samen met de sterren van de wereldcinema.
Biografie
Massimo Troisi werd geboren op 19 februari 1953 in het kleine Italiaanse stadje San Giorgio a Cremano, in de regio Campania, in de provincie Napels. Hij stierf op 4 juni 1994 in Rome. Troisi werd geboren in een grote familie van een treinmachinist. Sommige van de gebeurtenissen die in zijn huis plaatsvonden, werden weerspiegeld in zijn werk. Na zijn afstuderen aan de middelbare school schreef Massimo verschillende gedichten. Hij werd geïnspireerd door Pier Paolo Pasolini.
Sinds 1969 speelt Troisi met enkele van zijn jeugdvrienden in een klein plaatselijk theater. Onder hen waren Lello Arena en Enzo Decaro. Door het vroege overlijden van zijn moeder werkte Massimo hard en bezorgd. In 1976 onderging hij een hartklepoperatie in een kliniek in de Verenigde Staten. Alle kosten werden gedekt door zijn vrienden.
Carrière
Troisi begon zijn acteercarrière vrij vroeg - op 15-jarige leeftijd. Hij speelde voor het eerst in het Centro Teatro Spazio. Massimo werd algemeen bekend tussen 1976 en 1979. Daarna nam hij deel aan shows als Non Stop en Luna Park. Troisi's eerste speelfilm was de film I'll Start With Three uit 1981. Dankzij zijn creatieve activiteit werd Troisi 20 keer genomineerd voor de meest prestigieuze filmprijzen en won deze 9 keer.
Sommige prijzen werden postuum aan hem uitgereikt, aangezien Massimo zeer vroeg overleed. Van kinds af aan leed hij aan een hartaandoening. Op 41-jarige leeftijd kreeg Massimo een hartaanval en stierf. Dit gebeurde 12 uur nadat de opnames van The Postman waren afgelopen. Regisseur Michael Radford merkte dat de acteur aan kracht verloor en stelde voor een pauze te nemen van zijn werk. Maar Troisi heeft tot het einde hard gewerkt.
filmografie
De eerste film - "Ik begin met drie" - werd uitgebracht in 1981. Troisi werd regisseur, scenarioschrijver en hoofdrolspeler. De film ontving 2 prijzen van David di Donatello in de secties "Beste Film" en "Beste Acteur". Een jaar later kwam de korte komedie Dead Troisi - Alive Troisi uit. De regisseur en vertolker van de hoofdrol is Massimo. Voor een deel van het script werd hij bijgestaan door Lello Arena en Anna Pavignano.
In hetzelfde jaar speelde en schreef Massimo het script voor de film van Lodovico Gasparini "Nee bedankt, koffie maakt me nerveus." In de film spelen ook Arena Lello, Maddalena Crippa, Armando Marra, Anna Campori, James Senes, Carlo Monni en Sergio Sulli.
In 1983 werd de film "Sorry for the delay" uitgebracht. Troisi werd de regisseur, scenarioschrijver en uitvoerder van de hoofdrol. Voor haar optreden in deze komedie won Lina Polito de David di Donatello Award voor beste vrouwelijke bijrol en Lello Arena voor beste mannelijke bijrol.
Het jaar daarop zagen Italiaanse kijkers de foto "Er zit niets anders op dan te huilen." Dit is een komische film met medewerking van Roberto Benigni en Massimo Troisi, die ook de regisseurs en scenarioschrijvers van de film zijn.
In 1986 speelde Massimo Werner in de avonturenfilm Hotel Colonial. De film werd geregisseerd door Cinzia Torrini en geschreven door Enzo Monteleoni, Cinzia Torrini, Robert Katz en Ira Barmak. Massimo's partners op de set waren acteurs als John Savage als Marco Venieri, Rachel Ward als Irene Costa, Robert Duvall als Roberto Carrasco, Anna Galiena als Francesca Venieri, Claudio Baez als Anderson, Zaide Silvia Gutierrez als Linda, Tariq Hager als Luka op 17-jarige leeftijd en Daniel Sommer als Marco op 13-jarige leeftijd.
In 1987 werd Troisy's volgende creatie als acteur, scenarioschrijver en regisseur uitgebracht - de film "The Lord's Ways Are Over". Dit komische drama won de Italiaanse Nastro d'Argento Award voor Beste Scenario. Daarnaast won acteur Marco Messeri, die in de film speelde, de Ciak d'oro als Beste Mannelijke Bijrol. Ook in de film zie je Joe Champa als Vittoria, Massimo Bonetti als Orlando, Enzo Cannavale als Camillo's vader en Clelia Rondinella als Camillo's zus.
Tot 1991 werkte Massimo Troisi als acteur en speelde hij in 3 films: "Magnificence", "Hoe laat is het?" en De reis van kapitein Fracassa. Splendor is een film uit 1989 onder regie van Ettore Skola. Hij schreef ook een script voor de film. Sterren als Marcello Mastroianni en Marina Vladi schitterden naast Troisi. De film werd officieel geselecteerd op het filmfestival van Cannes in 1989 en ontving de Nastro d'Argento Best Award voor de beste cinematografie van Luciano Tovoli.
"Hoe laat is het nu?" kwam uit in 1989. Dit is het drama van Ettore Skola. Het script werd bijgestaan door Beatrice Ravaglioli en Sylvia Scola. Naast Massimo werden de rollen vertolkt door Marcello Mastroianni, Anne Pario, Renato Moretti en Lou Castel. De film ontving 4 prijzen op het filmfestival van Venetië, waaronder die voor beste mannelijke acteur Marcello Mastroianni en Massimo Troisi.
The Voyage of Captain Fracassa is een komedie uit 1990 onder regie van Ettore Skola. Samen met Furio Scarpelli schreef hij het scenario gebaseerd op de roman van Théophile Gaultier "Captain Fracasse". Samen met Massimo speelden ze Vincent Perez als Baron Sigognac, Emmanuelle Beart als Isabella, Ornell Muti als Serafina, Loretta Masiero als Lady Leonarde, Tony Ucci als Tyrant, Massimo Wertmüller als Leandre Perrier, Jean-François Matamora, Tosca d'Achino als Zerbina, Claudio Amendola als Agostino, Marco Messeri als Brewer, Ciccio Ingrassia als Pietro en Remo Girona als Valombros.
In 1991 werd Troisi's film "Het leek me dat het liefde was" uitgebracht. In 1994 speelde hij in de film "The Postman" van Michael Radford en schreef er het script voor. Dit is het laatste werk van Massimo Troisi.
