Er zijn veel interessante genres in literatuur en cinematografie. Sommige laten je ontspannen, andere helpen om van een slecht humeur af te komen, en weer anderen doen een beroep op de morele kant van een persoon en zetten je aan het denken. Een van de laatste is de "noir" die in de jaren 70 van de twintigste eeuw werd erkend.
In het begin was er een woord
"Noir" is een Frans woord dat "zwart" betekent. Geen racisme: deze term dekt de Amerikaanse literatuur met een massakarakter, populair in de periode van de jaren 20-60 van de twintigste eeuw. Genre noir houdt in dat het werk opvalt door zijn realisme, harde en gespannen plot.
De helden van de literatuur die in het noir-genre zijn gemaakt, lijken meer op antihelden. Ze zijn vatbaar voor zelfvernietiging, zelfonderdrukking en zelfkastijding. Heel vaak werden detectiveverhalen gemaakt in het noir-genre. Maar in tegenstelling tot het klassieke beeld van het onderzoek, maakte de lezer kennis met wat er gebeurde en observeerde het vanuit het oogpunt van de crimineel, het slachtoffer of de verdachte. Tegelijkertijd slaagden de schrijvers erin de intriges te behouden, geleidelijk de details van de gebeurtenissen te onthullen en de ware rol van de held te onthullen.
Noir-literatuur "onthult" vaak menselijke zwakheden, tekortkomingen, wreedheid die inherent zijn aan het echte leven. Dashil Hammett wordt beschouwd als een van de oprichters. "The Maltese Falcon", "Bloody Harvest", "Dane's Curse" worden nu erkend als detectiveklassiekers van noir. Ook van de auteurs die in zo'n complex en moeilijk genre werken, kan men Ray Bradbury onderscheiden ("De dood is een eenzame aangelegenheid", "Herinneringen aan een moord", "Er komt iets verschrikkelijks", enz.), Raymond Chandler (" Goodbye, beauty", "Eternal Dream. High Window", enz.), James Ellroy ("Secrets of Los Angeles", "Black Orchid", enz.).
Genre noir in cinematografie
Filmische films, gefilmd in de jaren 40 van de twintigste eeuw, werden pas in 1955 onder één genre 'samengevat'. Op dit moment werd in Frankrijk de bestseller voor filmstudies van Etienne Chametton en Raymond Bordet "Panorama of American Cinema Noir" uitgebracht. De auteurs beschouwden de films The Maltese Falcon (John Houston), The Woman in the Window (Fritz Lang), The Lady in the Lake (Robert Montgomery), The Postman Always Rings Twice (Tay Garnet) en andere als films, bewaard in een enkele sombere manier.
De belangrijkste woorden die het genre van noir in de cinematografie het meest volledig beschrijven, zijn erotiek, wreedheid, hopeloosheid, vreemdheid, nachtmerrie, vervreemding. De belangrijkste gebeurtenis waaromheen het complot zich ontwikkelde, was de moord. In de regel onderscheidde het zich door bloedigheid, dynamiek en spectaculaire visuele oplossingen.
Een grote rol in het noir-genre is weggelegd voor de zogenaamde "femme fatale". Een van de belangrijkste momenten van deze stijl (zowel in de literatuur als in de bioscoop) is immers het lot, dat tussenbeide komt en de plannen van de held sneller dan de politie volledig vernietigt. Een vrouw, toevallig ontmoet, verandert het leven van de hoofdpersoon volledig en "slaat" hem van het beoogde pad.
Film noir-regisseurs richtten zich op moord. De straf deed er in de regel niet veel toe. Billy Wilder koos er bijvoorbeeld voor om uit het einde van de film "Double Insurance" de scène van de executie van een crimineel met een elektrische stoel te verwijderen.
Opgemerkt moet worden dat het noir-genre zijn eigen filosofie heeft. Voor elke zonde, misdaad of immorele daad zal de held onvermijdelijk worden afgerekend. Ze verschijnt echter vaak niet in het kader. Sommige films (bijvoorbeeld "Let's Pay After Death") bieden het publiek over het algemeen aan om de criminelen te veroordelen. Deze omleiding zou mensen aan het denken moeten zetten over leven, dood en wat ze doen.
