Extravagante acties die aan waanzin grenzen trekken de aandacht van normale mensen. Het is echter niet helemaal duidelijk wat de persoon motiveert die ongepaste handelingen verricht. Philippe Petit is zo'n excentriek.
Zorgeloze jeugd
Als een kind ervan droomt acteur of astronaut te worden, ondersteunt bijna iedereen om hem heen zijn verlangen. Er zijn jonge wezens met meer alledaagse aspiraties. Iemand wil brandweerman worden en iemand, beïnvloed door het kijken naar documentaires over liefde, is loodgieter. Philippe Petit was in dit opzicht een niet-standaard kind. Hij maakte geen langetermijnplannen. Van jongs af aan vond de jongen het leuk als mensen om hem heen aandacht aan hem besteedden. Hij ging bijvoorbeeld naar buiten en jongleerde roekeloos met vier sinaasappels.
Philip werd geboren op 13 augustus 1949 in een gewoon gezin. Ouders woonden destijds in het kleine Franse stadje Nemours. Mijn vader diende bij de luchtmacht. Moeder werkte als telegrafist bij een plaatselijk communicatiecentrum. Van jongs af aan had de jongen een eigenaardig karakter. Hij kon niet lang stilzitten toen hem de wijsheid van wiskundige formules werd uitgelegd. Maar hij kon uren op een kruk zitten en een specifieke kaarttruc uitwerken om te automatiseren. Of doe een flexie-oefening.
Het is belangrijk op te merken dat Petit al op jonge leeftijd een verhoogde ambitie toonde. Toen de jongen geprezen werd om zijn virtuoze jongleren met pingpongballen, ervoer hij plezier boven seksueel. Volgens ruwe schattingen veranderde Philip vijf scholen voordat hij zijn middelbare school afrondde. Hij wijdde al zijn kracht en tijd aan training en repetities. Al in zijn jeugd realiseerde de toekomstige koorddanser zich dat hij vooral applaus wilde, dat veranderde in ovatie en bewondering van anderen.
artistieke waanzin
Op een mooie dag zag Philip, geheel per ongeluk, een man lopen op een gespannen draad. Deze man bleek de beroemde koorddanser Papu Rudi te zijn. De truc maakte diepe indruk op de zestienjarige jongen. Zonder de zaak op een laag pitje te zetten, trok hij een touw tussen de bomen en probeerde er langs te lopen. De zoon van een militaire piloot had een uitstekend vestibulair apparaat. Philip hield zonder veel spanning zijn evenwicht op het touw en kon bepaalde bewegingen maken. Op dat moment realiseerde Petya zich dat hij iets had gevonden om te doen voor de rest van zijn leven.
Met een gebrek aan opleiding had Philip een uitstekend uitzicht. Het eerste wat hij deed, was een gedetailleerd trainingsplan opstellen. Met zijn inherente doorzettingsvermogen en pedanterie oefende de beginnende koorddanser bekende trucs en bedacht hij zijn eigen trucs. Petit toerde veel door het land, liet kaarttrucs zien en jongleerde met verschillende voorwerpen. Deze aantallen brachten een goed inkomen op, maar hij wilde een grootschalige show creëren. De carrière van het koorddanser begon met zijn debuutoptreden in de Franse hoofdstad. Een onbekende artiest liep op het slappe koord tussen de torens van de Notre Dame de Paris.
De koorddanser werd gearresteerd door de politie, maar Petya was tevreden met het resultaat: alle kranten schreven over hem. De creativiteit van de koorddanser ontwikkelde zich van eenvoudige trucs tot complexere. Hij toerde door landen en continenten en demonstreerde zijn unieke capaciteiten. In 1973 herhaalde Philip zijn Parijse optreden op de festivals van goochelaars en equilibristen in Sydney. Deze keer werd de hele actie gefilmd door uitgenodigde fotografen en tv-ploegen. Na deze attractie was de Franse koorddanser bekend over de hele wereld. De belangrijkste prestatie werd echter een jaar later bereikt.
Percelen in het persoonlijke leven
Het grote en emotieloze New York viel op 7 augustus 1974 in een korte verdoving. Op deze dag liep Philippe Petit, na een gerichte voorbereiding, die een detectiveverhaal waard is, op het slappe koord tussen de twee wolkenkrabbers van het World Trade Center. Het "spoor" liep op een hoogte van 450 meter vanaf het aardoppervlak. De performer liep acht keer heen en weer tussen de torens. In totaal duurde deze "wandeling" vijfenveertig minuten. In de finale van de voorstelling werd de koorddanser onder applaus van het publiek naar het politiebureau gebracht. Maar ze werden meteen vrijgelaten onder een plechtige belofte om hun show gratis te vertonen op een kinderfeestje.
De carrière van een koorddanser eindigde daar niet, echter waren er op dat moment geen geschikte objecten op de planeet om hun eigen record te breken. In de volgende fase ging Philip, om zijn vorm niet te verliezen, het circus in. En onmiddellijk begon hij een grootse show voor te bereiden, die op dat moment geen analogen had. Tijdens de repetitie landde hij echter zonder succes, waarbij hij zijn arm, been en een paar ribben brak. Tot verbazing van alle artsen en jaloerse mensen herstelde hij snel. Nauwkeurige journalisten hebben berekend dat Petit na de blessure bijna tachtig keer optrad op verschillende evenementen en vakanties.
Het persoonlijke leven van Philippe Petit verliep niet erg soepel. Lange tijd onderhield hij een hechte relatie met zangeres Annie Alpix. Zij was het die hem hielp en steunde tijdens het hoofdevenement. Waarom ze uit elkaar zijn gegaan, er is geen informatie. De koorddanser is momenteel getrouwd met televisieproducent Katie Donnell. Ze hebben geen kinderen. De man en vrouw proberen zoveel mogelijk tijd samen door te brengen. Philip wordt regelmatig afgeleid door communicatie met agenten die publicaties voor kranten en televisie voorbereiden. Gaat over jonge thrill-seekers. Verschillende biografische boeken kwamen onder zijn pen vandaan.
