De uitdrukking "a capella zingen" verscheen relatief recent onder amateurmuzikanten. Het komt van de term "a capella zingen", dat wil zeggen, vocale werken uitvoeren zonder instrumentale begeleiding. Dit type zang bestaat al vele eeuwen, aangezien het eerste "instrument" dat een persoon heeft leren gebruiken de stem is.
Wanneer is de term verschenen?
Ondanks het feit dat zingen zonder muzikale begeleiding verscheen aan het begin van de menselijke geschiedenis, verscheen de term a capella zelf in de 17e eeuw. Letterlijk vertaald betekent het "als in een kapel", dat wil zeggen, als tijdens een katholieke dienst. Aanvankelijk werd de term voornamelijk gebruikt met betrekking tot koorzang, maar nu verwijst het naar elke uitvoering van een vocaal stuk zonder begeleiding. A capella kan worden gezongen door een kleine vocale groep of solist.
A capella zingen in kerkmuziek
Het zingen van acapella werd veel gebruikt tijdens de eredienst in de vroege katholieke en orthodoxe kerken. Later (ongeveer in de 7e eeuw) begonnen katholieken het orgel te gebruiken en daarna andere muziekinstrumenten. In de orthodoxe kerk zingen het koor en de solisten tot op de dag van vandaag zonder begeleiding op een muziekinstrument. De polyfone manier van a capella zingen ontstond aan het einde van de middeleeuwen. Geestelijke werken voor het koor werden geschreven door beroemde componisten als Palestrina en Scarlatti, evenals door Lasso en andere musici van de Nederlandse school. In Rusland werd a-capella zingen de basis voor de opkomst en ontwikkeling van een uniek fenomeen - het partijdige concert.
A capella zingen in seculiere kunst
Zingen zonder instrumentale begeleiding was niet alleen populair in tempels, maar ook in seculiere salons. Een van de bekendste genres van acapellazang is madrigaal. In zowel heilige als wereldlijke acapellamuziek werd in het Westen soms een solo-instrument gebruikt. Meestal was het een viool- of basgeneraal. Russische componisten hebben het instrument niet geïntroduceerd.
Zingen zonder instrument in volksmuziek
Acapellazang is een onmisbaar onderdeel van de Europese volkscultuur. Vrijwel alle volkeren hebben voorbeelden van volksliederen die werden uitgevoerd zonder een begeleidend of zelfs solo-instrument. Dergelijke nummers kunnen monofoon of polyfoon zijn, afhankelijk van het genre en de tradities.
Acapella zingen in de moderne cultuur
Deze vorm van zingen bereikte in het begin van de vorige eeuw zijn hoogtepunt in Rusland. Rachmaninov, Taneev Sviridov, Shebalin en vele andere vooraanstaande componisten schreven voor het koor zonder begeleiding. In tempels en concertzalen wordt academische a-capellazang uitgevoerd. Zanginstructie is een verplicht onderdeel van het curriculum voor vocalisten en koordirigenten. Je kunt deze kunst leren in een gespecialiseerde onderwijsinstelling, maar ook in een kerkkoor. De afgelopen jaren is het onbegeleid zingen enorm populair geworden bij jongeren, doordat de belangstelling voor verschillende volksculturen sterk is toegenomen.
