In de traditionele Slavische mythologie wordt een zeemeermin beschouwd als een humanoïde vrouwelijke, minder vaak mannelijke, sekse, die reizigers van de weg stoot, hen naar een bosstruik leidt of ze onder water sleept en ze verdrinkt in moerassen en rivieren. Meestal worden zeemeerminnen naakt afgebeeld, met lang golvend haar en een krachtige vissenstaart. In verschillende verhalen en mythen kunnen verschillende soorten zeemeerminnen worden onderscheiden, die verschillen in hun habitat.
Riviermeerminnen
Zeemeerminnen, volgens de oude Slaven, die op de bodem van de rivieren leven, worden riviermeerminnen genoemd. Ze kunnen er erg indrukwekkend uitzien: jonge meisjes met groene ogen met een goed figuur, golvend goed verzorgd haar, de bovenste helft van hun lichaam heeft een menselijke uitstraling, de onderste lijkt op een vissenstaart bedekt met groene schubben. Ze zijn in staat om met hun stem en liedjes een betovering (duisternis) uit te spreken; een persoon die in een val is gelopen, wordt voor de lol of uit verveling onder water gesleept. In sommige gevallen geeft folklore aan dat zeemeerminnen zich voeden met mensenvlees, hoewel deze uitspraak meer typerend is voor de westerse mythologie. Jonge ongetrouwde meisjes, verdronken of verdronken in een waterlichaam, worden zeemeerminnen. Daarom betekent de algemene naam "riviermeerminnen" ook meermeerminnen en zeemeerminnen die in putten worden gevonden. Je kunt ze ook vinden in de uiterwaarden van rivieren en schaduwrijke binnenwateren.
Je kunt een zeemeermin onderscheiden door een bleke huidskleur, koude handen en haar met een groenachtige tint.
Boom zeemeerminnen
Een andere soort zeemeerminnen leeft op de zich verspreidende takken van bomen, meestal eiken, appelbomen, wilgen. Zo'n zeemeermin is te zien op een hete zomerdag in bossen en bosjes ver van nederzettingen. Ze is ongevaarlijker dan haar rivierzusters, valt geen mensen aan, ze zit gewoon op de takken, bungelt met haar staart en kamt haar lange mooie haar met een kam. Dit type watermeisjes helpt vaak degenen die de weg kwijt zijn, maar soms, als ze zich vervelen, spelen ze graag met levende mensen, wijzen ze de verkeerde kant op en leiden ze naar het struikgewas. Ze lachen om de reiziger, trots op hun vermogen om iedereen te charmeren die in de ban raakt.
Veld zeemeerminnen
Veldnavki zijn heel anders dan andere soorten zeemeerminnen. Ze hebben geen staart, lopen op twee benen, vaak naakt of in een lang wit overhemd met steevast lang golvend haar. Ze leiden rondedansen in de velden en open plekken onder de maan, zingen liedjes, weven bloemenkransen, leiden een "kudde" levensstijl. Het is buitengewoon moeilijk om zo'n zeemeermin te ontmoeten, ze zijn bang voor mensen en proberen van tevoren uit de weg te gaan. Je kunt de rondedansen van de zeemeermin alleen van achter de bomen of struiken bespioneren. Zeemeerminnen zien misschien een persoon niet, maar ze voelen hem en zolang hij geen gevaar voor hen vormt, laten ze zich bekijken, maar als ze voelen dat er iets mis is, verspreiden ze zich of lossen ze op in de lucht en veranderen in een ochtendmist.
De houding ten opzichte van zeemeerminnen is meestal negatief, maar respectvol. In Slavische samenzweringen vragen moeders zeemeerminnen om hun kinderen niet aan te raken, in ruil voor het voorgestelde geschenk.
Zeemeerminnen
Zeemeerminnen, ook wel sirenes genoemd, komen veel voor in de westerse mythologie. Ze lijken op de rivier Slavische undines: ze zijn ook mooi en agressief, hun belangrijkste verschil is dat ze niet verdrinken, zeemeerminnen zijn dochters van de onderwaterkoning Triton. Daarnaast houden deze waternimfen van echte sieraden in de vorm van parel- en edelsteenkettingen. Er zijn veel legendes dat de zeemeerminnen, met hun gezang, de kapiteins van de schepen dwongen om het schip naar de riffen en stenen te leiden, de schepen stortten neer en gingen naar de bodem, en de matrozen werden verdronken door zeemeerminnen.
