Fel licht, een gevoel van kalmte en rust, je lichaam van buitenaf observeren - meestal zijn deze zinnen aanwezig in de verhalen van mensen die de terminale toestand hebben moeten ervaren. Onderzoekers werden in twee kampen verdeeld: sommigen kiezen de kant van de vertellers, zijn het erover eens dat dergelijke verschijnselen bestaan en dat ze slecht worden bestudeerd door de wetenschap, anderen verklaren wat ze zien met hallucinaties.
Paranormale ervaring
Terminale toestand - een toestand waarin het menselijk lichaam op het punt staat tussen leven en biologische dood. Het duurt enkele seconden tot enkele minuten, hoewel er meer langdurige gevallen bekend zijn. De wereldliteratuur beschrijft veel voorbeelden waarin mensen die na een klinische dood weer tot leven kwamen, vertelden over een buitengewoon avontuur - een vlucht naar het oneindige in een helder oerlicht, een ontmoeting met lang geleden overleden dierbaren en een stem die niet afkomstig is van een specifieke punt, maar van alle kanten.
Velen zagen hun aardse omhulsel van buitenaf, reanimatiemaatregelen uitgevoerd door medisch personeel en nog veel meer. Soms konden de "opgestane" precies alle acties en woorden van de artsen herhalen in die minuten dat ze schijnbaar bewusteloos waren. Velen beschouwen deze verhalen als een bevestiging dat een ander energetisch leven voorbij de drempel van het biologische bestaan ligt.
Mensen die een klinische dood hebben meegemaakt, vertonen vaak paranormale vermogens. Ze beweren dat ze de stemmen van de doden kunnen horen, geesten kunnen zien, de toekomst, d.w.z. communiceren met de geestenwereld.
Een wetenschappelijke kijk op het probleem van bijna-doodervaringen
Onderzoekers proberen erachter te komen wat mensen daadwerkelijk zien op het moment van klinische dood. Allereerst is het vermeldenswaard dat klinische dood officieel wordt beschouwd als een omkeerbaar stadium en niet als iets buitengewoons. Op deze momenten is er een gebrek aan ademhaling, een hartstilstand en een gebrek aan reactie van de pupil op prikkels. Gevallen van herstel van alle vitale functies na een kortdurende dood zijn niet ongebruikelijk in de wereldpraktijk, maar slechts een klein percentage van de patiënten beweert dat ze iets "aan de andere kant" hebben gezien.
Verschillende factoren spelen hierbij een belangrijke rol: weefselacidose en cerebrale hypoxie, religieuze overtuigingen, zelfvertrouwen. In de eerste twee gevallen, op het moment van klinische dood, wordt een krachtige afgifte van endorfine waargenomen bij een persoon, die de rol van opiaten in het lichaam speelt. Onder bepaalde omstandigheden is er een toename van de concentratie in de neuronen van de hersenen: het elimineert pijn, laat je in euforie blijven en geeft een gevoel van geluk. Vandaar de "staat van kalmte", "pacificatie", "liefde" en "vlucht". Cerebrale hypoxie veroorzaakt op zijn beurt geluidseffecten in de gehoorreceptoren, die toenemen op het moment van klinische dood.
Auditieve hallucinaties spelen de belangrijkste rol bij het opbouwen van het hele plaatje. In feite ziet een mens niets en kan hij ook niet zien, maar in zijn gehoorreceptoren worden voorwaarden geschapen voor het optreden van geluidseffecten, die de hersenen naar eigen inzicht kunnen interpreteren. Die. "Visuele ervaring" is niet eens een hallucinatie, maar een fantasie van een ontstoken verbeelding als reactie op een auditieve hallucinatie. Sommigen hebben de bijna-doodervaring vergeleken met het zogenaamde lucide dromen, een aandoening die optreedt tijdens de REM-slaap. Hier worden bijna dezelfde verschijnselen waargenomen als bij klinische dood.
Het is niet mogelijk om deze mensen van liegen te overtuigen. Wat er op biologisch en chemisch niveau met hen is gebeurd, is zeker waar, hun hallucinaties zijn onmiskenbaar, maar is het de moeite waard om deze ervaring als bewijs van leven buiten het lichaam te beschouwen?
Aan de andere kant, na het ervaren van hallucinaties, heeft een persoon vertrouwen in het bestaan van leven na de dood, zijn religieuze overtuigingen in deze kwestie zijn onwrikbaar. Nadat hij een terminale toestand heeft ervaren, overtuigt hij zichzelf er onbewust van dat hij het hiernamaals "met zijn eigen ogen" heeft gezien. Verder vervolledigen zijn hersenen de verspreide puzzel tot een heel plaatje, grotendeels dankzij de media en de verhalen van 'ooggetuigen' in de pseudo-wetenschappelijke literatuur. In dit geval kopiëren de woorden van de overlevende van klinische dood een ander verhaal dat eerder is gehoord.
