Pavel Bazhov is een Russische en Sovjetschrijver, journalist en publicist. Hij is vooral bekend als de auteur van de Oeral-legendes. Zijn persoonlijke leven is verbonden met zijn enige vrouw Valentina Ivanitskaya en vier kinderen die zijn opgegroeid in een vriendelijk en gelukkig gezin.
Volgens literatuurwetenschappers was Pavel Petrovich Bazhov in staat een vruchtbaar en gelukkig leven te leiden, dat vol zat met heldere gebeurtenissen. En hij was in staat om de staatsgrepen en oorlogen die in zijn tijd kwamen met stoïcijnse kalmte te overwinnen, en was erin geslaagd universele erkenning en welverdiende populariteit te verwerven.
Zijn werk wordt vooral geassocieerd met zo'n transformatie, wanneer lezers zich uit de harde realiteit kunnen storten in een fabelachtige sfeer waarin vertegenwoordigers van alle leeftijden zich goed voelen. Iedereen kent de verhalenbundels "The Silver Hoof" en "The Malachite Box", waarop meer dan één generatie bewoners van de hele post-Sovjet-ruimte is grootgebracht.
Korte biografie van Pavel Bazhov
Op 27 januari 1879 (in een nieuwe stijl) in het kleine stadje Sysert, district Yekaterinburg van de provincie Perm, in een eenvoudig gezin ver van de wereld van cultuur en kunst, werd de toekomstige beroemde schrijver geboren. Kort na de geboorte van Pavel verhuisde het gezin naar het dorp Polevskoy.
De vader van de jongen, Peter Bazhov, was, ondanks zijn hoge kwalificaties op zijn werkterrein (landbouw), een amateur, zoals ze zeggen, "te veel drinken", en daarom werd het gezin onderbroken door klusjes en leefde het voornamelijk van de opbrengst van het handwerk van zijn moeder Augusta Osintsova. Ze kwam uit de gelederen van Poolse boeren en onderscheidde zich door grote toewijding. Het was op haar schouders om het huishouden te regelen, haar zoon op te voeden en 's avonds nog tijd te hebben om te handwerken.
Pavel groeide op in een gezin waar zijn ouders veel van hem hielden. Ze gaven letterlijk toe aan al zijn verlangens. Hij maakte er echter geen misbruik van en groeide op als een ijverige en leergierige jongen. Bazhov onderscheidde zich door uitstekende academische prestaties en zijn kennis van A. S. Poesjkin heeft hij, naar eigen zeggen, te danken aan het feit dat hij in de toekomst een uitstekende opleiding heeft genoten.
Dit verhaal is verbonden met een boekdeel van de grote dichter, dat een plaatselijke bibliothecaris schertsend aan een jongen uit een arbeidersgezin gaf om te lezen op voorwaarde dat hij alle verzen uit het hoofd zou leren. Pavel nam de woorden van de 'geleerde man' duidelijk waar, wat de reden werd voor zijn hoge bewustzijn van de problemen van het werk van de Russische klassieker. En later werd dit de reden voor de financiering van zijn opleiding van een dierenarts die verbaasd was over dit feit, die letterlijk "een start in het leven gaf" aan een getalenteerde student.
De jonge man studeerde af aan het theologisch seminarie in Perm, maar weigerde in de kerk te dienen en ging naar de universiteit, omdat hij zichzelf niet zozeer een religieus persoon beschouwde als wel afgestemd op de nieuwe revolutionaire trends die in het kamp plaatsvonden. En dan was er Rode Oktober, lidmaatschap van de Sociaal-Democratische Partij, de burgeroorlog aan de kant van de strijders van het Rode Leger, een serieuze post op het gebied van openbaar onderwijs en redactionele activiteiten. Bovendien was Bazhov actief betrokken bij educatieve en educatieve activiteiten, waardoor analfabetisme bij de wortel werd uitgeroeid. Sinds 1918 werd hij lid van de CPSU.
Het persoonlijke leven van de schrijver
Lange tijd vermeed Pavel Bazhov vrouwen en werd hij in het romantische veld niet opgemerkt als een serieuze deelnemer aan thematische evenementen. De gender-antipoden zelf lieten hem echter regelmatig tekenen van aandacht zien en negeerden zijn ascetische manier van leven. Tegenwoordig is het al moeilijk te begrijpen waarom een jonge man met een uitstekende opleiding en een aantrekkelijk uiterlijk tot de leeftijd van 30 zo'n levensstijl leidde. Blijkbaar is hij opgegroeid met boeken, waar de helden van de werken geloofden in de enige liefde in het leven. Bovendien werd hij volledig meegesleept door zijn professionele activiteiten en beschouwde hij vluchtige romantische interesses als het toppunt van frivoliteit.
En toen gebeurde het. Op 32-jarige leeftijd deed Pavel niettemin een huwelijksaanzoek aan Valentina Ivanitskaya, die op dat moment slechts 19 jaar oud was. Een serieus en geschoold meisje, dat trouwens ook zijn leerling was, beantwoordde elkaar, wat de reden was voor de vorming van een nieuwe gezinseenheid.
Kinderen
Deze huwelijksverbintenis werd de enige echtgenoot voor beiden. Zeven kinderen werden geboren in een sterk en gelukkig gezin. Door ziekte stierven echter drie baby's kort na de geboorte, en slechts vier konden naar buiten om hun ouders op te voeden.
Olga, Elena, Alexey en Ariadna groeiden op in een sfeer van vriendschap, liefde en wederzijds respect. Volgens ooggetuigen noemde Pavel zijn vrouw uitsluitend aanhankelijke analogen van de naam. Ze was zeker "Valyanushka" of "Valestenochka", en voordat hij het huis verliet, kuste hij haar altijd. En als hij haast vergat het te doen, keerde hij altijd terug, ondanks de mogelijkheid om de komende belangrijke vergadering te verstoren.
Maar hoe hard de echtgenoten ook probeerden om geluk en liefde in hun wereld te behouden, ze leerden ook de gruwel van het verliezen van een geliefde in hun familie. De jonge zoon Alexei stierf bij een ongeluk in de fabriek. De familie nam het verlies zwaar op, maar moest een wreed lot ondergaan.
Het is opmerkelijk dat de vader altijd met zijn kinderen communiceerde zoals met volwassenen en nooit het gesprek verliet, zelfs als er heel weinig vrije tijd was. Vervolgens merkte zijn jongste dochter Ariadne in haar memoiresboek "Through the Eyes of a Daughter" het volgende op: "Het vermogen om alles over je dierbaren te weten was een verbazingwekkende eigenschap van de vader. Hij was altijd de drukste van allemaal, maar hij had genoeg mentale gevoeligheid om zich bewust te zijn van de zorgen, vreugde en verdriet van iedereen."
Dood
In de laatste jaren van zijn leven ging Pavel Bazhov lesgeven, stopte met het schrijven van literaire werken en concentreerde zich volledig op het geven van lezingen. Zo zag hij zijn plicht jegens het land, dat in moeilijke tijden van oorlog een versterking van de geest nodig had.
De grote Russische schrijver stierf in 1950. Zijn graf bevindt zich op de Ivanovskoye-begraafplaats in Yekaterinburg.
